Hanka Bielicka Umarłam ze śmiechu recenzja

 Śmiało parafrazuję tytuł tej książki, bo czytając ją: "umarłam ze zmęczenia". Oto książka, która mnie zamęczyła. Nie zanudziła, bo dużo w niej ciekawych treści. Dokończona z mozołem po trzech latach tylko z wielkiej sympatii do wielkiej artystki. Ufff... 
 Nie pojmuję, jak znakomity tekściarz Pani Hanki mógł popełnić tak nieznakomite dzieło. Mam wrażenie, że jest to bardziej biografia pana Korpolewskiego, niż Pani Hanki, bo "ja" autora wychodzi (wypełza, wybiega, wylata) do nas z każdego zdania. Uczciwiej by było napisać autobiografię i wpleść w nią wątek Pani Hanki, swoich podróży zagranicznych i współpracy z innymi artystami. 
 Jedynym przerywnikiem w tym samozachwycie są opublikowane teksty monologów. Te z nich, które pamiętam jeszcze z familijnego oglądania na czarno-białym telewizorze, wybrzmiały mi na nowo w pamięci. Te, których nie znam, wyglądają jakoś płasko i nijako - to najlepsze świadectwo tego, że tekst pisze się "pod artystę" i to artysta go ożywia. Aż się chce sięgnąć po stare nagrania, żeby usłyszeć te znakomite monologi i śmiech Pani Hanki.