Oczy ciemności recenzja

Co czuje matka, gdy dowiaduje się, że jej syn zginął? Złość, smutek, poczucie winy, że gdyby nie ten przeklęty obóz jej syn nadal siedziałby w pokoju, przeglądając swoje ulubione komiksy. Z pewnością takie emocje targały matką nastolatka. W jej głowie przez rok piętrzyły się różne myśli. I gdy już ułożyła swoje życie, spełniała się zawodowo, poznała uroczego mężczyznę, dostaje niespodziewaną wiadomość, NIE UMARŁ.

Oczy ciemność to zlepek różnych gatunków. Wyważonego thrillera, w którym wszystko jest niesamowicie wysmakowane. Romansu, którego według mnie jest najmniej. Sensacji i kryminału z nutką grozy. A to wszystko spajają zjawiska paranormalne, które stanowią rozwiązanie całej zagadki. Wydawać by się mogło, że połączenie tego wszystko przerośnie autora. Zamiast rollercoastera zaliczymy jazdę łabędziem. Nudną i pozbawioną emocji. Nic bardziej mylnego. Dawno już nie czytałam książki, która w tak dobry sposób łączy tyle przeciwstawnych sobie wariantów.

I właśnie to zespolenie jest największym atutem Oczu ciemności. Nie bohaterowie, choć muszę przyznać, że polubiłam główną bohaterkę. Odwaga, ogromna determinacja, wola walki. Dawno już nie czytałam pozycji, która pokazuje mężczyznę jako takiego normalnego faceta. A nie typowego samca alfa, która rzuca przysłowiowym mięsem na prawo i lewo. Odważny, bohaterski, zrobi wszystko, by pomóc swojej partnerce w dążeniu do prawdy.

Czytając, czułam ten klimat, to napięcie. Niestety pod koniec zaliczył klasyczny spadek formy. Być może było to spowodowane tym, że autor wcześniej odkrył przed czytelnikiem karty. Oczywiście nie w sposób dosłowny, ale wprawne oko wyłapie, kto pociąga za sznurki w tej grze.

Nie jest to zła książka, ma kilka atutów, które czynią ją bardzo dobrą. Nie mniej jednak przez to zdradzenie, kto kim jest, pozycja straciła klimat. Mimo wszystko polecam. Pokuszę się nawet o stwierdzenie, że jest to dobry materiał na film. Kto wie co reżyserom w duszy gra. Tym bardziej że Wuhan w obecnej sytuacji znaczy coś więcej. Dużo więcej.