Patolka recenzja

Ta książka przedstawia historię Pauliny, która pamięcią wraca do roku 2000 – najtragiczniejszego, ale też najbardziej przełomowego momentu jej życia. Dorastała w domu naznaczonym biedą, alkoholizmem i brakiem miłości. Ukojenie znajduje jedynie w szumie leśnych drzew, pięknie kwiatów oraz przywiązaniu swojej suczki Gwiazdy. Natomiast wiedzę o otaczającej ją rzeczywistości czerpie z podsłuchiwania dorosłych, których świat zbudowany jest z hipokryzji, kłamstw czy tajemnic.

Dzieciństwo, a także okres dojrzewania to czas, który powinien być wypełniony beztroską, radością, zabawą i masą szczęśliwych chwil. Niestety nie wszystkim jest dane przeżyć ten etap w taki sposób. Z przykrością trzeba stwierdzić, iż wiele dzieci dorasta w domach, gdzie rządzi alkohol oraz przemoc, a strach to praktycznie codzienność. Skrzywdzić taką bezbronną istotę można na wiele sposobów. O ile razy bądź siniaki potrafią dość szybko się zagoić, to ciosy zadane kruchej, wrażliwej psychice pozostają po sobie szereg blizn, pogrążając w mroku nie tylko teraźniejszość, ale też kładąc się cieniem na przyszłości. Brak miłości, uwagi lub poczucia bezpieczeństwa sprawia, iż młody człowiek czuje się odrzucony, nic nie warty i bardzo osamotniony. Aczkolwiek ta opowieść pokazuje, że nie każdy wychowany w takiej patologicznej rodzinie z góry skazany będzie na porażkę czy powielanie schematów zaobserwowanych w domu.

Początek XXI wieku to czas gdy w świadomości społeczeństwa na dobre jeszcze królował patriarchalny model rodziny. Mąż i ojciec był jedynym, niepodważalnym autorytetem, panem oraz władcą na włościach, a przeciwienie się jego woli groziło poważnymi konsekwencjami. Wtedy też pokutowało przeświadczenie, iż wszystkie brudy należy zamiatać pod dywan, problemy rozwiązywało się we własnym gronie, a najgorsza nawet rodzina była świętości, której nie należało obmawiać w gronie osób z poza niej. Lepiej było postępować według zasad: "Nie ufaj, nie mów, nie czuj". Wówczas również najbliższe otoczenie bywało ślepe na to, co działo się za zamkniętymi drzwiami mieszkań czy domów. Choć sąsiedzi zdawali sobie sprawę, że w tych czterech ścianach może dziać się komuś krzywda, odwracali wzrok oraz milczeli, wszak to przecież nie ich sprawa. Jestem wdzięczna autorce za poruszenie w tej powieści tak wielu trudnych kwestii, bo mimo że świadomość obywateli dziś wzrosła, to jednak jeszcze wiele osób boi się lub nie chce reagować na sygnały świadczące o stosowaniu przemocy.

To bardzo poruszająca i emocjonalna pozycja, która przenika do głębi serca, zostawia ślad w umyśle czy rozrywa duszę czytelnika na kawałki. "Patolka" to lektura trudna, a jednocześnie tak ważna oraz potrzebna. Zmusza do refleksji, ale również daje nadzieję.