Akwitania recenzja

Eva García Sáenz de Urturi skradła serca czytelników Trylogią Białego Miasta. Wraca z nową powieścią „Akwitania”, tym razem skłaniając się ku kryminałowi osadzonemu w historii Francji.

Jest rok 1137. Książe Akwitanii umiera, a jego ciało przybiera niebieski kolor. Nastoletnia Eleonora – córka króla – kierowana żądzą zemsty wychodzi za mąż za syna króla Francji, którego to króla uważa za mordercę ojca. Stary król umiera podczas wesela młodych w takich samych okolicznościach jak poprzednik. Na pomoc przychodzą szpiedzy akwitańskiego księcia i razem z Eleonorą próbują dowieść komu zależało na tym, by na tronie zasiedli niedoświadczeni i młodzi władcy.

Czytelnika wita mapa z dokładnie oznaczonymi granicami krain oraz skrótowym objaśnieniem rodów Eleonory Akwitańskiej i Ludwika VII oraz ich przodków. Nie należy lekceważyć tej bazy wiedzy, bo w trakcie lektury będzie ona pomocna by nie pogubić się w historycznych zawiłościach. Motywem przewodnim są tutaj walki o władzę, chytrość i przebiegłość, nienawiść, tajemnice, zemsta i miłość. Jeśli liczycie na klimat podobny do wspomnianej już Trylogii muszę Was rozczarować – „Akwitania” to bardziej powieść historyczna, o lekko sensacyjnym zabarwieniu. Musze przyznać, że niemałą trudność sprawiło mi znalezienie wspólnego rytmu z tekstem. Bohaterów na samym początku jest sporo i trudno też zorientować się kto jest kim, po czyjej stronie stoi.

„Akwitania” nie zaintrygowała ani fabułą, ani narracją. By polubić się z książką przeszkadzała mi nadmiernie historyczna fabuła, koncentrująca się przede wszystkim na opisach. Na uwagę z pewnością zasługuje drobiazgowe prowadzenie wielu wątków, ale jednak lekko trącące archaizmem. To nie jest zła książka, bo mimo wszystko oddaje klimat i tamten czas. Niezaprzeczalnie to powieść nie dla każdego. Zwyczajnie brakuje emocji i napięcia oraz dreszczyku typowego dla gatunku. Jeśli liczycie na podobne emocje jak w przypadku historii Krakena – muszę Was rozczarować. Mam jedynie nadzieję, że tego typu powieść była jednorazową odskocznią autorki.


Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Muza