Dziewczyna z pustego pokoju recenzja

Dziewczyna z pustego pokoju, to książka, która przyciągnęła mnie swoją okładką. Opis z tyłu brzmiał całkiem ciekawie i te dwie rzeczy sprawiły, że postanowiłam po nią sięgnąć. Bardzo dziękuję nakanapie.pl za egzemplarz książki! :)
Akcja książki toczy się w małym miasteczku Ginger, w lutym 1988 roku i trwa tydzień. Tydzień podczas którego trwają poszukiwania 14-letniej Katy.
Niestety, kurcze, do mnie ta historia nie przemówiła. Niby wszystko się zgadza, a jednak podczas lektury miałam wrażenie panującego chaosu. Spora ilość bohaterów, raz wymienianych po imieniu, innym razem po nazwisku, przez co łatwo się pogubić. Żadnego z nich tak naprawdę nawet porządnie nie poznajemy. Nie da się z nimi zżyć. Historia pędzi, aż za bardzo. Szpital psychiatryczny, którego mury bardzo łatwo opuścić też mnie zupełnie nie przekonał.
Są momenty, kiedy odczuwamy jakieś napięcie, natomiast nie ma tu żadnego elementu zaskoczenia, a niektóre wątki są wręcz groteskowe.
Książka ma 280 stron i czyta się ją bardzo szybko, tym bardziej, że format książki jest nieco mniejszy od standardowego, ale raczej równie szybko ta historia wyleci z głowy.
Kiepskie wrażenie zrobił też na mnie błąd w treści już na początku strony.
Strona 14, chłopak, James Spirit mówi, że ostatnio widział się z Katy ponad 2 tygodnie wcześniej.
Strona 16. "Sprawdziłem rejestr odwiedzin (...) Nie było jej tu od 2 tygodni". "Więc Spirit coś ukrywa, skoro nie powiedział nam, że nie widział Katy od dłuższego czasu".
No WTF? Jak nie powiedział, jak powiedział? 3 razy czytałam te zdania zastanawiając się czy jestem głupia czy o co chodzi.

W całej książce znalazłam za to 2 cytaty, które bardzo mi się spodobały.

"Nie ma ludzi, którzy nie lubią książek. Są tylko ludzie, którzy wybrali złe książki" :)

"-Codziennie mija pan osoby, które poważnie myślą o skończeniu ze sobą. Robią zakupy tak jak pan, witają się ze znajomymi, chodzą do pracy albo szkoły... Tu chodzi o to, jakim jest się w środku. Nie każdy wytrzymuje trudy swojego życia. Nikt nie zna ścieżki, którą przeszła druga osoba. Czasem to naprawdę okrutna ścieżka i nie ma sensu, by nadal nią kroczyć. Wtedy, gdy nie widać już możliwości skrętu, tylko nadal jest droga pełna bólu, upokorzeń i cierpienia, lepiej zakończyć swoją podróż.
- Dlatego, że jest się zbyt słabym? - zapytał.
- Nie. Dlatego, że zbyt długo było się silnym - zaprzeczył James."

Osobiście jestem średnio zadowolona z lektury, chociaż na pewno znajdzie ona swoich zwolenników :) Moim zdaniem wielu rzeczy tu jednak zabrakło.