Żelazna księżniczka recenzja

Po przeczytaniu pierwszego tomu “Trylogii nieposkromionych”, totalnie nie miałam ochoty sięgać po kolejny. Tak jak napisałam w mojej recenzji “Bezwzględnego księcia”: współczesne erotyki rzadko kiedy trzymają oczekiwany przeze mnie (choć podstawowy) poziom i ze smutkiem muszę stwierdzić - nawet nie zapewniają mi minimalnej funkcji rozrywkowej… Niestety zgłaszając Wydawnictwu swoją chęć przeczytania pierwszej części tego cyklu, zgłosiłam się też z rozpędu i do drugiego, nie zakładając scenariusza, że książka może mi się nie spodobać… No tak… Więc właśnie tak sama ukręciłam na siebie bat i wmanewrowałam w konieczność sięgnięcia po “Żelazną księżniczkę”. Przyznam się bez bicia - nie doczytałam jej do końca. Odłożenie książki bez poznania jej zakończenia zdarza mi się niezwykle rzadko. W tym przypadku nie mam jednak żadnych wyrzutów sumienia i cieszę się, że nie zgłosiłam się już do ostatniego tomu - szkoda nerwów moich i Wydawnictwa. Na tym kończę moje przygody ze współczesnymi tworami tego gatunku i mam nadzieję, że więcej nie dam się już nikomu na nie namówić.

W bieżącej opinii dotyczącej drugiego tomu trylogii wypowiadam się jedynie w kwestiach związanych z przeczytaną przeze mnie połową! egzemplarza. Muszę przyznać, że ta część jest nieco lepsza niż poprzednia książka - tutaj przynajmniej pojawiła się jakaś fabuła poza nieustannymi, niesamowicie wulgarnymi scenami erotycznymi. Kane jest niezależnym, niebezpiecznym mężczyzną. Jak się dowiadujemy, za młodu wydarzyło się w jego życiu coś, co sprawiło, że został płatnym mordercą. Kiedy na jego drodze stanęła Temperance, nie wiedział, że ich taniec pożądania zostanie brutalnie zakłócony przez jedno z jego zleceń. Bo Kane otrzymuje zlecenie zabicia brata Temperance.

Niektórzy uważają, że książki Meghan March są pikantne. Moim zdaniem są zwyczajnie wulgarne i momentami niesmaczne. Na szczęście dzięki wprowadzeniu bardziej żwawej akcji w “Żelaznej księżniczce”, jest tu mniej miejsca na rubaszne słownictwo, które towarzyszy scenom erotycznym niż w jej poprzedniczce. Jednak nie po to człowiek już sięga po książkę z tego gatunku, żeby chcieć unikać momentów zbliżeń bohaterów… Głównym plusem tego tworu jest to, że jest krótki - więc minimalna połowa, którą postanowiłam zawsze przeczytać zanim się poddam, dosyć szybko mi zleciała.