Dolores Claiborne recenzja

„Jakie tak naprawdę jest czyjekolwiek małżeństwo, do jasnej cholery? Wszystkie się różnią, ale możecie mi wierzyć, ani jedno nie jest takie, jak się wydaje innym. To co widzą ludzie, i to, co rzeczywiście dzieje się między małżonkami, to dwie różne strony medalu.”

Na samym początku, jak już wiedziałam (albo przynajmniej tak mi się zdawało), z jaką historią mam do czynienia, moja pierwsza myśl brzmiała „jak na rany koguta, King ma zamiar rozprawić się przez całą książkę z wyznaniem głównej bohaterki?”. Bo tak naprawdę opowieść Dolores to nic innego, jak historia jej małżeństwa oraz relacje z bogatą, jędzowatą pracodawczynią.

Szybko okazało się, że moje obawy były idiotyczne. Nie pamiętam, kiedy ostatnio wycisnęłam kilka kropel łez ze śmiechu; nie pamiętam też, abym tak się ubawiła przy lekturze jakiejkolwiek książki. Mój śmiech tak działał na nerwy mojej siostrze, że biedna musiała zagłuszyć go dźwiękami muzyki, no ale do rzeczy. Kocham „Dolores Claiborne”, bo o tyle, ile na początku dosłownie płakałam ze śmiechu, tak później zaciskałam zęby wgłębiając się w temat tego nic nie wartego gnoja, jakim był mężulek głównej bohaterki. Szczerze jej współczułam i podziwiałam za to jaką była kobietą. Miło było również poznać tą „starą prukwę” (jak sama nazywała Dolores swoją szefową), od tej lepszej strony.

Nie żałuję ani odrobinę, że byłam zdana wyłącznie na obecność Dolores; jej historię i myśli. „Dolores Claiborne” jest moim czytelniczym objawieniem. Oby więcej takich książek miał w zanadrzu pan King, których jeszcze nie zdążyłam odkryć.

„Po prostu czasem musimy być okrutni, żeby okazać dobroć – jak lekarz który robi dziecku zastrzyk, choć wie, że będzie ono płakało nie rozumiejąc, że to dla jego własnego dobra.”