Geekerella. Kopciuszek, który był geekiem recenzja

Świetny pomysł na współczesny retelling kopciuszka. Obyczajówka połączona z sci-fi to dość niezwykły duet. Pomysł na kopciuszka w ciele geeka jest dość oryginalny, niestety mam wrażenie, że nie dla każdego. Natomiast ciesze się, że ktoś tchnął w te historię nowego ducha, ponieważ autorka w bardzo kreatywny sposób stworzyła współczesny Kopciuszkowi świat.

Powieść ma wszystko, co dobra obyczajówka mieć powinna. Główną bohaterkę zmagającą się z przeciwnościami losu, szaloną przyjaciółkę, która skoczy za nią w ogień, miłość niczym grom z jasnego nieba i psa (jak na każda królewnę przystało, musi być zwierz u jej boku, tym razem jest to grubiutki jamnik) no i oczywiście happy end.

Mimo, że historia opowiadana jest z dwóch perspektyw: Ellen i Dariena, to bardzo przyjemnie się przez to płynie. Autorka świetnie poradziła sobie z połączeniem tych dwóch narracji i stworzyła spójną całość. Nie ma mowy o powtórzeniach czy lukach czasowych więc duży plus za to. Sam styl pisarski autorki jest naprawdę dobry, w zasadzie nie mam się, do czego przyczepić. Świetnie oddała ona świat nastolatków.

Jednak po tylu pochlebnych recenzjach spodziewałam się czegoś więcej. Cóż, może to po prostu nie moja bajka. Świat cosplay i sci-fi to nie do końca moje klimaty i mimo tego, że czytało się to przyjemnie, to mnie jednak nie porwało i nie wciągnęło. Nie zrozumcie mnie źle, to jest naprawdę dobre – tylko po prostu nie mój klimat. Myślę, że książka na pewno trafi do nieco młodszego czytelnika, ja chyba już jestem z lekka za stara na takie historie. Lub mój zmysł realistki nie do końca pozwala mi oddać się tej historii bez pamięci.

Bohaterowie byli dobrze rozbudowani, czuliśmy ich emocje i rozterki. Było kilka momentów, które ścisnęły mnie za serce, a inne wywołały uśmiech na twarzy. Główna bohaterka to bardzo dobra kreacja, choć były chwile gdzie miałam ochotę pacnąć ją w łeb i powiedzieć: no nie stój tak, tylko zrób coś! Bardzo podobała mi się postać zadziornej Sage. Dziewczyny z pazurem i artystyczną duszą, do której chyba mi najbliżej.

Zakończenie à la wata cukrowa to nie do końca to za czym przepadam. Zdaje sobie sprawę, że jest to retelling i happy end był czymś, czego się spodziewałam, ale może bez tak dużej dawki lukru. Czy przeczytam kolejne retellingi od Ashley Poston? Być może, ale na pewno nie jest to cos co znajdzie się na mojej liście ‘must reads’.

Niemniej bardzo milo spędziłam czas czytając te książkę i jeśli po nią sięgnięcie to nie pożałujecie.