Rdza recenzja

Ależ to była niebywała uczta literacka. To było moje pierwsze spotkanie z prozą Małeckiego i to bardzo udane! Jestem zachwycona.

“Rdza” to powieść opowiadana z dwóch perspektyw; 7-letniego Szymka i jego babci, Tośki. Pewnego dnia życie chłopca diametralnie się zmienia i zaczyna mieszkać ze swoja babcią, którą targają różne emocje, choć nie daje tego po sobie poznać. Nie jesteśmy ulokowani w jednej przestrzeni czasowej, bo podróżujemy z Tośką do jej młodzieńczych lat, gdzie przeżyła bombardowanie i straciła dwa palce. Razem z Szymkiem natomiast, wkraczamy w jego dorosłe życie. Przemierzamy życie naszych bohaterów i obserwujemy to, jak się starzeją czy też dojrzewają. Powieść jest wzbogacona o watki poboczne pozostałych bohaterów, które wyjaśniają nam, dlaczego są tacy, jacy są. To wszystko pokazuje, jak mało wiemy o ludziach. Bo z zewnątrz przecież nie widać tej tytułowej rdzy, która siedzi w każdym z nas.

Historia jest niezwykle prosta, ale bardzo bogata jednocześnie. Niby nie ma w niej nic niezwykłego i to właśnie czyni ja wyjątkową. Od pierwszych stron towarzyszyło mi kłucie w sercu aż do samego końca, gdzie po prostu pękło. Nie raz miałam szklane oczy, ale teżniektóre momenty sprawiały, że podnosiły mi się kąciki ust. Momentami miałam wrażenie, że czytałam urywki z mojego życia, bo to wszystko było takie ludzkie. Ta prostota mnie urzekła. Książka jest pełna mądrości życiowych. Czasami są one podane jak na tacy, a innym razem zapisane między wierszami.

Powieść pokazuje, jak niektóre wydarzenia dają początek naszej wewnętrznej rdzy, która zżera nas od środka i za żadne skarby nie możemy się jej pozbyć, a ona wręcz narasta. Dzięki tej historii zatrzymałam się na moment, by przypatrzyć się własnym skorodowanym emocjom i uczuciom.

Pozwolę sobie przytoczyć jeszcze cytat, który będzie mi przyświecał przez resztę życia. “Bo co to jest za wielka sztuka chodzić po ciemku, jak się ciemności nie boisz? Sztuka jest chodzić po ciemku, jak się od tego cały człowiek trzęsie. To jest wielkie szczęście, bać się, Szymuś....” To prawda.

Wspaniałych cytatów jest znacznie więcej, o czym mogą świadczyć znaczniki, którymi oblepiłam pół książki. (Wzmianka Telesfora o krowach, jest tak prosta i banalna, za to prawdziwa do bólu, ale to taki smaczek dla tych, co już przeczytali i wiedza, o czym mowię).

Styl pisania Jakuba Małeckiego nie da się porównać do czegokolwiek innego. Każde słowo ma swoje miejsce, tam nie ma zbędnego lania wody i ozdobników, które niczego nie wnoszą do fabuły. Wszystko ma jakieś znaczenie i szczerze? Nigdy wcześniej się z czymś takim nie spotkałam i to było wręcz wspaniale! Jego warsztat pisarski jest niebywały.

Już teraz wiem, że nie była to ostatnia książka tego autora i nie mogę się doczekać, aż sięgnę po pozostałe jego utwory. Bardzo, ale to bardzo Wam wszystkim polecam!