Nie mogę ci powiedzieć recenzja

✨ Nie mogę ci powiedzieć - Jakub Bączykowski
☕Początek tej literackiej podróży, skrywającej w sobie emocje, subtelny humor i refleksyjne spojrzenie na życie, był dla mnie niczym zaproszenie do pełnego skomplikowanych relacji świata stworzonego przez Jakuba Bączykowskiego. "Nie mogę ci powiedzieć" - to więcej niż książka, to intensywne doświadczenie, lecz jednocześnie nie pozbawione pewnych kontrowersji.
📚Pierwszą rzeczą, która rzuca się w oczy, to mniejsze skupienie na aspektach kryminalnych. Autor postawił na głębsze zgłębienie psychologii postaci, co daje czytelnikowi okazję do bliższego zaznajomienia się z ich życiowymi zawirowaniami. Kierując naszą uwagę na bohaterów, autor zdecydowanie daje im więcej przestrzeni do rozwoju. Narracja prowadzona z punktu widzenia trzech osób - głównego bohatera, jego ojca i ciotki - to z pewnością ciekawy zabieg, który pozwala lepiej zrozumieć ich perspektywy. Retrospekcje, prowadzące do odkrycia prawdy, dodają głębi fabule.
☕Przyznam się, że motyw z wrzucaniem śmiesznych powiedzonek 'Mony' był dla mnie jak powiew świeżego powietrza. To zabawne, lekkie chwilowe ucieczki od ciężaru głównego tematu, co nadaje książce pewien unikalny rytm.
📚 To, co szczególnie przypadło mi do gustu, to nie nachalność opisów. Bączykowski mistrzowsko kreuje sceny, pozwalając czytelnikowi samodzielnie rozwinąć wyobraźnię. To umiejętność, której nie da się przecenić, bo pozwala czytelnikowi stanąć się współtwórcą opowieści.
☕ Wbrew wszystkim pozytywnym doświadczeniom, muszę wspomnieć o dość irytującym zabiegu- ilość cliffhangerów. Choć napięcie utrzymuje się na bardzo wysokim poziomie, to czasami czułam się jak na huśtawce emocji, czekając na rozwinięcie wątku. Trochę tego za dużo.
📚 Poza tym, nie mogę nie zauważyć pewnego podobieństwa tej książki do poprzedniej Bączykowskiego. Motyw i historia wydają się być w pewnym sensie wtórne, co może zaskakiwać tych, którzy spodziewali się czegoś zupełnie odmiennego.
☕Pomimo tych kilku zastrzeżeń, chciałabym docenić autora za lekki styl pisania i zdolność do zaintrygowania czytelnika. Czytając tę książkę, czułam, że historia jest jak rozbudowany koncert emocji, a autor doskonale sprawdza się w roli dyrygenta.