Starzy ludzie nie istnieją recenzja

Mówi się, że starość się Panu Bogu nie udała. Jego plan pokrzyżowały zmarszczki, samotność i reumatyzm. Całe życie aktywni, pełni wigoru, u kresu swojego życia stają się zapomniani nie tylko przez rodzinę, ale też społeczeństwo. Niemal przezroczyści snują się niczym duchy, które obecne są tylko ciałem, bo radość już dawno się zakurzyła. Starość, jaka jest? Czy da się ją opóźnić, by czerpać z niej pełnymi garściami?

Niemal od razu jak tylko zobaczyłam, że Pani Małgorzata Węglarz wydaje kolejną książkę, wpisałam ją na listę pozycji do przeczytania. Tym razem autorka pod lupę wzięła kolejny trudny temat, jakim jest starość. Nie jest łatwo o tym pisać, bo to temat tabu. Boimy się o tym mówić, bo jednoznacznie kojarzy się ze śmiercią. Czymś, co boli i powoduje przyśpieszone bicie serca.

Kolejny raz nie zawiodłam się na twórczości Pani Węglarz. Autorka z niebywałym taktem przeprowadza czytelnika po zawiłych meandrach końca naszego życia. Pokazując, zarówno cienie, jaki blaski starości. Bo takowe istnieją i nie ma co tego ukrywać. Z jednej strony znajdziemy tutaj smutne momenty takie jak bycie odizolowanym od rodziny, ciężkie choroby czy coraz to mniejsza niechęć do życia, lecz kiedy przewrócimy kartki, naszym oczom ukażą się weseli staruszkowie, którzy mówią: Hej, ja tu jestem i mogę góry przenosić, a energii pozazdrościć mi może nie jeden nastolatek. Mogłoby się wydawać, że to lekki dysonans, ale przecież taki jest schyłek życia. Nigdy nie wiemy, co nas spotka i po której stronie barykady będziemy.

Dla kogo jest ta książka? Dla tych, którzy myślą, że starość należy zamknąć do szafy i nie pozwolić emerytom wyjść z domu. Dla tych, którzy mówią, że oddawanie dziadków, to najgorsza z możliwych rzeczy. I dla tych, którzy stoją w rozkroku, bo w ich głowach kłębią się tysiące myśli.

Jednym słowem dla każdego, kto poznać zdanie tych, którzy często się spychani poza margines życia. Pozostają cichymi obserwatorami, którzy nie chcą mówić. Właśnie teraz jest ich czas, wsłuchajmy się w ich głosy i wyciągnijmy odpowiednie wnioski. Niech ich słowa nie pozostaną zakrzyczane.