Nienasyceni recenzja

Meggin Patricia Cabot, znana pod pseudonimem Meg Cabot (ur. 1 lutego 1967 r. w Bloomington w USA), pisała również pod pseudonimem Jenny Carroll. Amerykańska pisarka znana z romantycznych komedii dla nastolatków i dorosłych. Napisała i opublikowała niemal 40 książek.
Obecnie mieszka w Key West na Florydzie. Przeniosła się tam z Nowego Jorku. Powodem opuszczenia NYC był zamach na World Trade Center 11 września 2001, w pobliżu "dwóch wież" na Wall Street pracował jej mąż. Gdy była dzieckiem jej ulubionymi autorami byli Jane Austen, Judy Blume i Barbara Cartland. Pierwszą książką jaką napisała była Where roses grow wild (Tam, gdzie rosną dzikie róże). Została ona wydana w 1998 roku. Meg Cabot jest też współtwórcą scenariuszy do filmów: Księżniczka na lodzie (2005) i Pamiętnik księżniczki (2001).


Masz już serdecznie dość słuchania o wampirach?

Meena Harper też.

Niestety jej szef uważa, że wątek wampiryczny doskonale sprawdzi się w telenoweli, której scenariusz pisze Meena. Jakby nie miała dość problemów ze zjawiskami paranormalnymi: w końcu nie każdy potrafi tak jak ona przewidywać śmierć innych ludzi. Ale prawdziwe kłopoty zaczną się dopiero, gdy spotka Luciena… choć mogłoby się wydawać, że to chodzący ideał – piekielnie inteligentny, nieludzko przystojny i nieziemsko seksowny…

Gdy wypożyczałam książkę w bibliotece miałam co do niej lekkie opory, w dużej mierze była to wina okładki, która niespecjalnie mnie zachęcała, ale uznałam, że nie będę oceniać książki po wyglądzie.
Na początku miałam wrażenie, że czytam scenariusz jakiegoś marnego serialu telewizyjnego, ale z każdą kolejną stroną to uczucie znikało, ale nie do końca. Momentami opowieść była bardzo wciągająca, choć wątki jakoś specjalnie zaskakujące nie były.
Muszę przyznać, że przewidywanie śmierci każdej napotkanej osoby przez główną bohaterkę jest ciekawym pomysłem, w każdym bądź razie nie spotkałam się z czymś takim nigdy wcześniej.
Na język ogólnie nie mam co narzekać, choć prawdę mówiąc miałabym się do czego doczepić. Bardzo denerwowały mnie literówki, których po prostu nie umiałam nie zauważyć, gdyż strasznie rzucały się w oczy.
Postacie były średnio zarysowane, ale podstawowe cechy odpowiednio wyeksponowane, choć dla mnie nie było to wystarczające.
Książkę czytało się przyjemnie, jest idealna na zabicie czasu i nudny wykład o rodzajach kłamstw, a także nieciekawe lekcje PP. Polecam osobom, które lubią wątki paranormalne i powoli kształtujące się trójkąty miłosne.

Moja ocena:
6/10