Szepty dzieciństwa recenzja

Nie wiem z jakiego powodu, biorąc tę książkę z półki, uznałam, że to jest kryminał? Pewnie dlatego, że dom zaprezentowany na okładce wygląda jak miejsce, gdzie mogły się dziać jakieś mało pozytywne kryminalne sprawki. Jednak okazało się, że nie jest to kryminał, tylko bardzo prawdziwa, bardzo współczesna "obyczajka"

Typowa współczesna rodzina. Ona, Baśka Uchańska trzydziestokilkuletnia matka, żona i kasjerka w supermarkecie. On pomocnik budowlany, pracujący od przypadku do przypadku, kiedy akurat jest praca. Parka dzieciaków, Kasia prawie nastolatka i Pawełek piątoklasista.

Dzieci, bez "pincetplusów", oraz bez komórek i komputera w domu. Baśka, bo to ona jest narratorką w tej historii, opowiada, jak ciężko im się żyje tak jak wielu rodzinom w dzisiejszych czasach w naszym kraju. Trzeba się mocno na główkować, by starczyło od wypłaty do wypłaty. Dodatkowym "bonusem" w tej akurat rodzinie jest jeszcze ojciec Baśki, nałogowy alkoholik, który z nimi mieszka.

Baśka, kiedyś chciała podróżować, nawet zaczęła studia na kierunku geograficznym, ale później dopadła ją proza życia. Chłopak, ciąża, ślub i codzienny kierat, niweczący studia i wszelkie podróże. Ot życie i szara rzeczywistość. Kiedy więc w życiu Baśki pojawia się szansa na dorobienie sobie i w domu też zaczyna się coraz lepiej układać, Barbara traci najpierw czujność, a zaraz potem, kontrolę nad swoim życiem, a ono (życie) tylko na to czekało...by pokazać jej, gdzie zimują przysłowiowe raki.

To moje pierwsze spotkanie z tą autorką i myślę, że nawet dość udane. Nie polubiłam Baśki, ale było mi jej naprawdę żal. Książka jest dobrze napisana, bez dłużyzn, bez zbytniego rozkminiania, jest w niej to, co powinno być. O dzieciństwie głównej bohaterki, "szepcze" znaleziony, przy okazji porządków w szafie ojca, dziennik jej zimnej jak lód, matki i komentarze Baśki, do jego treści.

Dość smutna to i gorzka opowieść, bo nic przyjemnego w utracie kontroli nad własnym życiem. Myślę jednak, że warto przeczytać tę książkę, może komuś da do myślenia i może nawet uchroni przed nieprzemyślanymi decyzjami i uczuli na innych ludzi, bo czasem dawno niewidziana szkolna koleżanka, może okazać się przysłowiowym ostatnim gwoździem do trumny, a nielubiany sąsiad, którego traktujemy mało przyjaźnie, plastrem, przynajmniej na niektóre rany.