Szczurzy szlak recenzja

Czytając w zeszłym roku "Sierociniec janczarów" poprzednią książkę Piotra Gajdzińskiego wiedziałam, że po kolejną sięgnę bez mrugnięcia okiem. Styl, język i fabuła zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Jak było tym razem? Przekonajcie się.

Rafał Terlecki po roku powraca do rodzinnego Wolsztyna miasta zagubionego między jeziorami i lasami zachodniej Wielkopolski. Dzięki zagadce rozwiązanej w tym mieście jest autorytetem. Właśnie dlatego profesor wolsztyńskiego liceum Henryk Howański zwraca się do Rafała z prośbą o pomoc. Profesor dowiedział się od pracownika wiedeńskiego Muzeum Historii Sztuki, że mieli wspólnego dziadka. Chwilę potem ten informator zginął w wypadku samochodowym. Z tego co kojarzy Henryk, jego dziadek Bolesław zniknął w czasie wojny po aresztowaniu i słuch po nim zaginął. Rafał ma za zadanie prześledzić powojenne losy Bolesława. Nawiązuje kontakt z ludźmi, którzy przeżyli okupację Wolsztyna. Ale wszystkie ich wspomnienia o Howańskim są sprzeczne. Z czasem dochodzi do wniosku, że wydarzenia z czasów okupacji mają przełożenie na współczesność. Angażując się w sprawę zaginięcia Howańskiego Rafał odkrywa dotąd nieznane fakty, ściąga niebezpieczeństwo na siebie i swoich bliskich. Otrzymuje anonimy i groźby, komuś bardzo zależy, żeby zostawił tę sprawę w spokoju. Zagłębiając się w historię Bolesława Howańskiego Rafał trafia na trop jednej z największych hitlerowskich operacji wywiadowczych.

"Szczurzy szlak" to lektura niezwykle trudna. Mnogość osób, miejsc i wydarzeń wymaga od czytelnika skupienia i uwagi. Do tego dwie przestrzenie czasowe Wolsztyn 2019 rok kontra Widzim Stary 1943 rok. Na duży plus zasługuje tutaj spis osób i miejsc, który autor zamieścił na początku książki. Wielokrotnie podczas czytania się przydaje. Książka jest dopracowana w najdrobniejszych szczegółach. Autor z zegarmistrzowską dokładnością przeprowadził research i stworzył historię, od której nie sposób się oderwać. Naprzemienne ukazanie czasów obecnych i czasów II wojny światowej wyszło rewelacyjnie.