Nic tu po was recenzja

Kevin Wilson "Nic tu po was",

Passa dobrych książek, które mam przyjemność czytać, trwa. Pod tą z pozoru dziwną, chociaż opowiedzianą w dosyć lekki sposób, historią, kryje się jednak ważne przesłanie, myślę że nawet więcej niż jedno, bo "Nic tu po was" każdy ma szansę odebrać na swój osobisty sposób. To jak wiele ważnych tematów ukrywa pomiędzy wierszami w połączeniu z wydawałoby się absurdalną przypadłością bliźniąt, jednych z bohaterów powieści, czyni ją powieścią oryginalną, interesującą, a jednocześnie zapewniającą rozrywkę.

Dwie przyjaciółki z lat szkolnych, różniące się pochodzeniem, pozycją społeczną rodziców i majętnością, kiedyś uczennice jednej elitarnej szkoły. W wyniku pewnego wydarzenia, w które zamieszana została Madison (ta bogatsza), Lilian zmuszona zostaje do opuszczenia szkoły. Po latach ich drogi zejdą się jednak po raz kolejny, ponieważ Lilian zostanie opiekunką bliźniąt, pasierbów Madison. Praca byłaby jak każda inna, gdyby nie dziwną przypadłość dziesięciolatków. Dzieci bowiem w momencie stresu, zdenerwowania lub innych nagłych emocji, zaczynają się palić jak pochodnia, to jednak nie szkodzi ich ciałom. Zaszkodzić może jednak rodzicom. Ich ojciec ma szansę zostać sekretarzem stanu. A dziwna przypadłość jego dzieci raczej mu w tym nie pomoże.

Nawet jeśli nie znajdujemy w powieści bardziej pogłębionych rysów charakterologicznych występujących postaci, możemy się domyślić motywów, które kierują ich postępowaniem czy sposobem myślenia. Te powodują natomiast, że powieść, wydawałoby się surrealistyczna i zabawna, pod przykrywką absurdu pokazuje jak różny wymiar mogą mieć rodzinne dramaty i to, że samo pojęcie rodziny jest bardzo względne, a władza i pieniądze nie są remedium na wszelkie dolegliwości.

W "Nic tu po was" nie zabraknie zaskoczeń i zwrotów akcji. Można cieszyć się tym co się ma albo chcieć więcej. Można zaakceptować inność albo ją odrzucić. Można w końcu stracić rodzinę bądź ją zyskać. A wszystko przy udziale wspaniałych, choć osobliwych bliźniąt.