Dziewczyna z pociągu recenzja

Dostałam tą pozycję jakiś czas temu w prezencie. To było tuż po tym , jak zostały sprzedane prawa do ekranizacji i wszyscy mieli totalnego bzika na punkcie jej książki. Ale przejdźmy do sedna sprawy.
Otóż historia jaka rozgrywa się na kartkach tej książki. Kręci się wokół trzech kobiet i trzech mężczyzn. Pierwsze skrzypce odgrywa nie jak Rachel,tytułowała dziewczyna z pociągu. To właśnie wokół niej gromadzą się pozostali bohaterowie powieści. A więc pojawia się były mąż Tom. Przykładny tatuś i mąż Anny, dla której rozstał się z Rachel.Anna jest tą drugą, która stała się tą pierwszą. Najważniejszą. Jest też Megan, sąsiadka cierpiąca na różne lęki i bezsenność oraz jej mąż Scott. I wreszcie ostatni z bohaterów Kamal, tajemniczy terapeuta u którego pomocy szukają Megan i Rachel. Jak się już za pewne domyślacie, właśnie między tą szóstką rozegra się straszliwy dramat w środku lata. Żadne z sześciorga tych osób nie spodziewa się,że właśnie to lata będzie dla nich bardzo burzliwe i ostatnie.
Nasza Rachel codziennie rano dojeżdża do Londynu kolejką miejską i tego samego wieczoru wraca. W czasie podróż mija dom byłego męża, gdzie kiedyś spędzali razem wspólne chwile. Chodź bardzo się starała nie patrzeć w jego kierunku.Natomiast jej spojrzenie przyciąga sąsiednia posiadłość,zamieszkała przez młode bardzo kochające się małżeństwo. Nasza Rachel z wielką przyjemnością oddaje się fantazjowaniu o ich codziennym życiu i jak ono wygląda.Pewnego dnia, nasza dziewczyna z pociągu zauważa jak obserwowana prze nią kobieta-Megan zabawia się w swoim ogrodzie z kochankiem. Oburzona takim zachowaniem Rachel, doskonale pamiętająca jak to jest być zdradzaną. By zapomnieć o bólu zdrady upija się i pod wpływem impulsu postanawia się spotkać z Megan i powiedzieć jej co tak naprawdę o niej myśli. Niestety pech tak chciał,że Rachel przeholowała z alkoholem i nazajutrz budzi się obolała, posiniaczona i z raną na głowie, mało tego nawet nie pamięta co tak naprawdę wydarzyło się poprzedniego wieczoru, a na domiar złego Megan zaginęła.
Pani Hawkins pokazała jak napisać podręcznikowy thriller, który jednym słowem jest żenujący. W książce nie ma ani grama napięcia, grozy który powinien trzymać czytelnika za gardło. A tu nic. Zero napięcia. A fabuła napisana partacko. Owca jest cała, ale wilk jakiś taki nienasycony. Mnie ta książka nie zachwyciła.
Jeśli ktoś lubi takie klimaty, to zachęcam do lektury.