Niania w Nowym Jorku recenzja

Dwudziestokilkuletnia opiekunka do dzieci, Nanny, dostaje posadę u państwa X, bogatej, nowojorskiej rodziny. Jej zadaniem jest opieka nad ich czteroletnim synem, Grayerem. Chłopczyk początkowo nie jest zbyt przychylnie nastawiony do nowej niani, jednak szybko się do niej przywiązuje. Rodzice nie są zainteresowani swoim synem, matka interesuje się tylko sobą, a ojciec całe dnie spędza w pracy.

Bohaterem, który najbardziej zaskarbił sobie moje serce był mały Grayer. Początkowo wydawało mi się, że będzie on małym łobuziakiem, który da nieźle popalić głównej bohaterce, jednak szybko okazało się, że jest on tylko kochanym, uroczym chłopcem, pragnącym trochę zainteresowania i miłości ze strony rodziców. Naprawdę żal było patrzeć jak państwo X odtrącają go i zostawiają na łaskę Nanny. Chłopiec miał szczęście, że trafiła mu się opiekunka, która nie tylko dobrze się nim zajęła, ale też pokochała.
Rodzice chłopca to prawdziwy koszmar. Zajęci tylko sobą, nie mający czasu ani chęci by poświecić choć chwilę synkowi. Mam nadzieję, że w prawdziwym życiu tacy ludzie nie istnieją.

Styl autorek nie jest idealny, ale da się do niego przyzwyczaić i wciągnąć w fabułę, która moim zdaniem od początku do końca utrzymuje równy poziom. Zgadzam się z opinią, która przeczytałam w większości recenzji 'Niani...', że nie jest to książka dowcipna, tak jak obiecuje nam opis na okładce. Szczerze mówiąc nie zaśmiałam się ani razu, ale chyba nie o to w tej książce chodziło, nie taki był jej cel.
Trochę rozczarowałam się zakończeniem powieści, choć tak naprawdę nie powinnam się do niego przyczepiać, gdyż jest bardzo realistyczne.

Podsumowując, 'Niania...' nie jest książką bardzo ambitną, nie wyróżnia się świetnym stylem ani oryginalnością, ale można się z nią zapoznać. Czyta się ją dosyć szybko, historia wciąga, a mały Grayer jest uroczym dodatkiem do całej powieści.