Chichot losu recenzja

"Jak jest w życiu jakaś zmiana, jak już myślisz, że się nie podniesiesz, to się zawsze na dobre obróci. Wszystko w życiu jest po coś."

Ostatnio sama siebie zadziwiam sięgając po książki, obok których jeszcze kilka miesięcy temu przeszłabym obojętnie. Z powieścią Hanki Lemańskiej "Chichot losu" jest podobnie, po pierwsze jest to polska książka, a ja za takimi po prostu nie przepadam, a po drugie sam opis powieści też mnie jakoś bardzo nie zachęcił, mimo to postanowiłam dać szansę tej książce i tak spędziłam przy niej kilka miłych godzin.

Joanna to młoda kobieta nastawiona przede wszystkim na karierę. Całe swoje życie podporządkowuje firmie, w której pracuje, jedynie w weekendy znajduje czas dla swojego faceta i koleżanek. Kiedy w środku nocy do kobiety dzwoni jedna z jej znajomych z pytaniem czy zaopiekuje się przez parę dni jej dziećmi, Joanna dla świętego spokoju zgadza się, mimo iż dzieci po prostu nie znosi. Niestety los okazuje się przewrotny i niespodziewanie kilkudniowa opieka nad Łukaszem i Aśką przedłuża się, a główna bohaterka jest zmuszona przewrócić swoje życie do góry nogami.

Ku mojemu zdziwieniu książka pani Lemańskiej wciągnęła mnie od samego początku. Główna w tym zasługa na pewno dość lekkiemu stylowi, dzięki któremu powieść czyta się bardzo szybko. Książka ani przez chwilę mnie nie nudziła, cały czas coś się w niej dzieje. Mimo, że nie przepadam za dziećmi to Aśka i Łukasz zdobyli moją sympatię od razu. Tak samo główna bohaterka, Joanna, mimo iż na początku wydaje się oschła i niemiła szybko pokazuje swoje prawdziwe ja i da się ją lubić.
Na pewno nie jest to najambitniejsza książka jaką przyszło mi przeczytać, ale idealnie sprawdza się kiedy chcemy sięgnąć po coś lżejszego, a ja ostatnio sięgam tylko po takie książki. Oczywiście można w niej znaleźć parę mankamentów, jak na przykład wszechobecna naiwność i łatwość rozwiązywania każdego problemu, ale to chyba 'urok' takiego rodzaju książek.

Podsumowując, z czystym sercem mogę polecić tę książkę każdemu kto szuka czegoś lekkiego i odmóżdżającego. Mi ta sympatyczna historia nie raz przywołała uśmiech na twarzy.