Kruk recenzja

"Nie ma nic z wyjątkiem cierpienia i żalu, gdy myślimy o rzeczach i ludziach,
których nie możemy mieć, o możliwościach, których nigdy nie zyskamy."*

Kelly Creagh to przesympatyczna młoda kobieta, pasjonatka kawy, literatury Edgara Allana Poego oraz starożytnej sztuki tańca brzucha. Gdy nie pisze, nie czyta, nie spędza czasu z przyjaciółmi, spełnia się jako tancerka i instruktorka. Książka „Nevermore” jest jej literackim debiutem.

Cała treść książki zaczyna się od momentu, gdy nauczyciel angielskiego zadaje uczniom projekt - mają opisać życie i twórczość jakiegoś autora. Główna bohaterka Isobel została przydzielona do pary z Varenem. Wszystko byłoby normalne, gdyby nie fakt, że... Ona jest cheerleaderką, a on gotem. Dziwne połączenie, prawda? W każdym bądź razie są na siebie skazani, by ukończyć projekt i dostać dobrą ocenę. W czasie pracy Varen coraz bardziej intryguje Isobel. Czym? Odpowiedź znaleźć można bardzo prosto! Czytając.

Fabuła książki jest bardzo ciekawa, opiera się na twórczości Edgara Allana Poego, którego znam tylko z pojedynczych cytatów. Powiem szczerze, iż temat książki jest ciekawy, ponieważ nigdy wcześniej nie spotkałam się z podobnym pomysłem - got i cheerleaderka? Który element nie pasuje?

Postać Isobel troszeczkę burzy moją wizję popularnej cheerleaderki. Dlaczego? Otóż zawsze wyobrażałam je sobie jako puste, wypacykowane lalunie, które myślą o tym, by dobrze wyglądać i mieć najlepszego, najpopularniejszego chłopaka w szkole, który powinien być kapitanem drużyny sportowej. W zamian za to otrzymałam istotę dość inteligentną i uczuciową, lecz momentami mdłą.

Varen jest chyba największą zagadką, z którą przyszło mi się zmierzyć w trakcie czytania. Zwykle próbuję sobie wyobrazić jak wyglądają postacie, o których czytam. Tutaj miałam z tym problem, mimo, że było napisane jak wygląda. Przede wszystkim nie traktowałam go jako gota, bo tych wyobrażam sobie jako lekko zmienione oblicze Marlina Mansona, lecz jako przystojnego, zielonookiego bruneta, choć wiem, że brunetem nie był.

Co denerwowało mnie w "Nevermore"? Chyba tylko jedna rzecz, a mianowicie... Przez całą, calutką, calusieńką książkę nie dowiadujemy się o co praktycznie w niej chodzi, albo ja coś pominęłam. Za każdym razem, kiedy nasza główna bohaterka próbowała się czegoś dowiedzieć, otrzymywała odpowiedź typu: "Nie, lepiej, żebyś nie znała odpowiedzi" lub "Nie ma czasu na pytania". Nosz kurde. Nie prościej byłoby postawić kawę na ławę? Uważam, że tak.

W swojej recenzji chciałabym jeszcze zwrócić Waszą uwagę na okładkę. Twierdzę, że jest genialna w swej prostocie. Cała oprawa graficzna nawołuje do lektury jej zawartości. Dla mnie ogromny plus.

Podsumowując.

Czy sięgnę po kolejne części trylogii? Tak. Dlaczego? Bo warto.


Ocena: 4/5