Kruk recenzja

Wczoraj udało mi się skończyć czytać „Nevermore”. Poznałam tę książkę może w listopadzie, może w grudniu tamtego roku. Znalazłam ją gdzieś w zapowiedziach i bardzo mnie zaciekawiła. Można powiedzieć, że lubię gatunek paranormal romance, więc zapisałam ją sobie gdzieś w pamięci. Chciałam kupić ją siostrze na święta, lecz ona nie była nią tak zainteresowana jak ja. Przy kolejnych odwiedzinach w empiku, zakupiłam ją razem z trylogią „Magiczny krąg”. Był to taki dodatkowy prezent na święta od taty. Tak więc książka „Nevermore. Kruk” weszła w moje posiadanie i czekała na swoją kolej na mojej półce.
Kiedy zaczęłam ją czytać, byłam nieco zawiedziona, spodziewałam się czegoś lepszego. Tak więc pierwsze wrażenie nie było zbyt dobre, a bardzo pozytywnie podchodziłam do książki. O ile prolog bardzo mnie zaciekawił, pierwszy rozdział mnie zirytował. Isobel była przedstawiona jako stereotypowa czirliderka, typowa lalunia, która dba tylko o swój wygląd. Varena poznałam jako dziwaka i tego, co nic nie mówi. Jeszcze dziwniejsze było, jak zapisał swój numer telefonu na ręce Isobel mówiąc tylko „nie dzwoń po dziewiątej”. Oczywiście ona od razu się w nim zakochała, choć o tym jeszcze nie wiedziała i uważała go za dziwaka.
Ogólnie książkę można podzielić na dwie części. Pierwsza to ta, w której jakby każdy rozdział opowiadał o czym innym. Łączyła je tylko mała nitka. I nią był romans Varena i Isobel. Druga to ta, w której w końcu zaczęło się coś dziać. Niestety było to jakieś ostatnie 100 stron. W pierwszej części autorka tak namieszała mi w głowie, że sądziłam, że nie uda jej się tego wyjaśnić i naprawić książki. Jednak nieco się pomyliłam, gdyż prawie wszystko zostało wytłumaczone i zrozumiałam o co jej chodziło. Zakończenie oczywiście wskazuje na to, że będzie kolejna część. Wyczytałam, że ma mieć tytuł „Enshadowed”.
Nie umiem powiedzieć nic złego o tej książce, gdyż była to pierwsza książka pani Kelly Creagh. Jak na pierwszą, całkiem nieźle jej poszło. Znalazły się raczej wszystkie potrzebne opisy, język był zrozumiały. Nie pozostaje nic innego niż mieć nadzieję, że druga część będzie lepsza, choć ta nie była zła. Nie polubiłam tylko bohaterów. Isobel, to zupełnie nie moja bajka. Choć się zmieniała, jakoś nie mogłam jej przetrawić. Varen nawet mi pasował, ale niezbyt wiele się o nim wyjaśniło, więc raczej będę mogła powiedzieć o nim coś więcej, kiedy przeczytam drugą część. Nie wspomnę już o znajomych Isobel, większość była jeszcze gorszych od niej. Reynolds był bardzo tajemniczy, zaintrygował mnie, ale jest tak samo jak z Varenem – nie za dużo o nim wiem.
Pani Creagh miała bardzo ciekawy pomysł na książkę, w większości udało jej się go wykorzystać. Tajemniczy świat Varena, był prawie doskonale wykreowany i dobrze przedstawiony. Wielkie znaczenie miał jego czarny dziennik. Choć jeszcze nie za bardzo rozumiem o co z nim chodziło. Bardzo mi się spodobało to, jak autorka zamieszała w to Edgara Allana Poego.
„Szum morza pod nimi przeszedł z szeptu w ryk. Fale z łoskotem rzucały się na ostre skały, jakby próbowały popełnić samobójstwo”
Mimo wszystko chciałabym polecić tą książkę wszystkim osobom, lubiących fantastykę. Innym raczej nie przypadnie do gustu. Nie jest to żaden horror, jak informuje nas napis z tyłu okładki, ja w tym nie znalazłam nic strasznego. Autorka za bardzo skupiła się na romansie, ale dało się to przeżyć. Książkę owiała aura tajemniczości, w niektórych momentach można było nawet bać się życie bohaterów. Nie jest to książka doskonała, ale warto przeczytać. Na długo nie opuszcza naszych myśli, jest to książka, z którą musimy współpracować, aby ją zrozumieć (głównie chodzi o świat Varena). Krótko mówiąc, jest warta przeczytania.