Nefilim. Upadli. Tom 1 recenzja

Aaron wiedzie zwykłe życie zwykłego nastolatka. Ma plan na przyszłość: skończyć liceum, dostać się na dobre studia, dostać dobrą pracę, znaleźć dziewczynę, z którą się ożeni, założyć rodzinę z gromadką dzieci. Jednak okazuje się, że Bóg ma dla niego inne plany, z których sam zainteresowany może nie być zadowolony.
Okazuje się, że Aaron jest Nefilim – potomkiem anioła i śmiertelniczki. Jego matka umarła podczas porodu, więc Aaron był sierotą. Żył z rodziną zastępczą i nigdy nie poznałby prawdy o sobie, gdyby w dniu swoich osiemnastych urodzin nie wpadł w parku na pewnego włóczęgę, który twierdził, że sam jest upadłym aniołem. Ostrzegł Aarona przed Potęgami, Boskimi Strażnikami, których zadaniem jest tropienie i likwidowanie Nefilim, którzy stanowią obrazę dla Boga.

Pierwsza myśl, która mnie nawiedziła, kiedy miałam książkę w rękach to: jak przyjemnie w końcu było poczytać tego typu historię historię napisaną z punktu widzenia chłopaka! Mimo że narracja jest w pierwszej osobie, która nie jest moim ulubionym typem, to autor ma bardzo przyjemny sposób pisania, prosty, rzeczowy, a jednocześnie chwytliwy.

Myślę, że to jest jedna z najlepszych opowieści o aniołach, upadłych aniołach i nefilim (obok „Siewcy”), jaką czytałam. Sama historia jest całkiem nieskomplikowana – z serii „zabij lub daj się zabić”, ale mam wrażenie, że ta pierwsza część była takim większym wstępem, który miał na celu wprowadzenie nas w świat bohaterów i dopiero od teraz wszystko się będzie rozkręcać. Anioły są tu przedstawione raczej jako wojownicy, żołnierze, a nie posłańcy czy słudzy Boży.

Akcji jest dużo, ale jeśli ktoś się spodziewa jakiegoś znaczącego wątku miłosnego… no, można powiedzieć, że takowy jest. Jednak nie nazwałabym go„miłosnym”, raczej jego zalążkiem - tak więc nie spodziewajcie się jakichś ckliwych historyjek.

Wcześniej oglądałam właśnie tą część serialu nakręconego na podstawie serii Sniegoskiego i w sumie większość jest całkiem wiernie oddana, ale zakończenie, chociaż równie spektakularne, trochę się różniło. Tak jakby w serialu wiele spraw uprościli, przyspieszyli lub w ogóle pominęli (nie wiem dokładnie, bo nie oglądałam już późniejszych części), więc jeśli ktoś sięgnie po książkę w drugiej kolejności, na pewno spotka go niejedna niespodzianka.

Podsumowując, książka mi się podobała. Hm, mogę ją od biedy porównać do „Siewcy” (takiej amerykańskiej, nastoletniej wersji), ale nie była tak zabawna. Jednak to są dwie książki, których przedstawienie aniołów podobało mi się całkowicie i bez zastrzeżeń – polecam!