Nefilim. Upadli. Tom 1 recenzja

Możecie się śmiać, ale uwielbiam anioły! Od dziecka. Jedno z najstarszych wspomnień jakie mam, dotyczy mojej prababci i nadpalonego obrazu - ikony przedstawiającej Archanioła Michała, który wisiał na poczesnym miejscu w babcinym salonie. Pamiętam jej opowieści o Skrzydlatych i o mocy wiary, ocalającej w najczarniejszych chwilach wojny. Wiary nie w Boga (bo przecież wtedy zaspał lub zamienił się z Lampką na stołki), ale właśnie w Anioły. Nic więc dziwnego, że ta moja fascynacja trwa i zawsze, gdy mam szansę poczytać o tych Istotach, czynię to z wielką radością.

Na kartach przeczytanych książek, poznałam ich całą kolekcję. Począwszy od „tekstów źródłowych” – Biblii czy apokryfów, przez uzależnionych od trawki z Fatimy bohaterów Kossakowskiej (uwielbiam!), po zasmarkanego Licha (kocham!). Teraz wpadł mi w ręce cykl „Upadli” Thomasa E. Sniegowskiego – wypożyczyłam bez wahania.

Główny bohater Aaron wychowuje się w rodzinie zastępczej. Jest zwyczajnym nastolatkiem, uczy się w typowej amerykańskiej szkole i pracuje w lecznicy dla zwierząt. W przededniu osiemnastych urodzin zaczyna śnić niepokojące sny. Ma wizje, których nie potrafi wyjaśnić. Słyszy szum skrzydeł i odgłosy walki. Niebawem okaże się, że to nie koniec niespodzianek. Chłopak zaczyna rozumieć swojego psa, potrafi mówić w językach których nigdy się nie uczył. Wreszcie na swej drodze spotka Zeka, upadłego anioła, który próbuje go przekonać, że jest Nefilim – potomkiem anioła i śmiertelniczki. Oczywiście Aaron nie chce uwierzyć, ale dalsze wydarzenia zmuszą go do zmiany poglądów…

To książka, która może się spodobać. Mnie urzekły wątki walki między aniołami. Konflikt pomiędzy tymi, którzy chcą chronić Nefilim oraz fanatycznym dowódcą Boskich Strażników. Zresztą tego ostatniego można szczerze znienawidzić. Zwłaszcza po tym, co zrobi rodzicom Aarona i jego autystycznemu bratu. Przyglądając się tej postaci, można zastanawiać się, czy na pewno stoi po stronie Dobra.
Podsumowując.
Czyta się szybko i z przyjemnością. Zakończenie obiecujące nie mniejsze atrakcje w kolejnej części, więc już zabieram się za „Lewiatana”.