Żal po stracie. Lekcje akceptacji recenzja

„(...) pora zacząć zwracać uwagę na to, co się w życiu udało, jakie dobre rzeczy się zdarzyły, co potrafisz, w czym jesteś dobra. Wypisz to sobie, a jeszcze lepiej opisz, nie szczędząc pióra i zeszytu (…) obierz nowy cel – taki, który potrafisz osiągnąć (…) znajdź jedną rzecz, która ci się w twoim życiu nie podoba i ją zmień”.

Każda z nas kogoś straciła w życiu. Kogoś lub coś ważnego. Każdej z nas przydarzyły się sytuacje tragiczne, które powodowały, że życie nagle traciło sens. Znam i ja to uczucie. Nie jest łatwo przebrnąć przez każda minutę i jedyne o co proszę to, żeby przestało wreszcie boleć. Bywa i tak, że nie chcę więcej oglądać dziennego światła. Po pewnym czasie, kiedy rozpacz osiąga apogeum zaczynam myśleć, że łzy nic nie zmienią, że czas wreszcie zawalczyć o siebie. Dać sobie szansę na zmianę, na życie po stracie – może nawet lepsze życie. Właśnie o tym jest ta książka. Autorka, znana psycholog, pisze tak, jakby zwracała się bezpośrednio do mnie. Skąd ona wie, że czasem myślę o sobie źle? Że zatracam się w cierpieniu i żalu? Odpowiedź jest prosta „nihil novi sub sole – nic nowego pod słońcem”. Wszystko już było, nie spotkało mnie nic nowego. Strata nierozerwalnie łączy się z życiem. Cierpienie to jego część. Im szybciej to zrozumiem tym lepiej. Czytając te słowa trochę się nachmurzyłam. Chwila... To ja nie mogę przeżywać mojej straty? Czuć się źle? Obwiniać cały świat o niesprawiedliwość? Oczywiście, że mogę. Osobiście uważam, że nawet powinnam, że to żałoba i mam do niej prawo. Nie mogę tylko „pozwolić cierpieniu zgasić światło życia”. Ewa Woydyłło uczy mnie jak to zrobić – jak oswoić stratę. Jak odbudować poczucie własnej wartości, przywrócić pozytywny obraz samej siebie. Zmusza mnie do obserwacji, przemyśleń, do ostatecznego stwierdzenia, że „da się z tą stratą żyć” mimo wszystko... Jeśli masz w życiu taki czas, słaby czas, warto sięgnąć do słów Ewy Woydyłło. Na pewno przyniosą ulgę i zmuszą do zrobienia kroku naprzód.

Do tego wszystkiego autorka przypomniała mi piękno poezji Herberta i księdza Jana Twardowskiego. Pięknie jest w „Żalu po stracie”.