Nasze portrety recenzja

Po lekturze "Co za Meksyk!" Karoliny Winiarskiej byłam zachwycona piórem autorki na tyle, by sięgnąć po jej najnowszą powieść „Nasze portrety”. Pierwsze spotkanie pokazało, że autorka umiejętnie obrazuje skomplikowany charakter ludzkich zachowań i emocji i robi to z wyczuciem. Przy kolejnej książce jest jeszcze lepiej, ale też inaczej.

Zacznę od osobistej refleksji na temat portretów ludzi – naszych portretów. Składają się na nie dokonania, czyny, przeżycia, relacje. Swoje portrety tworzymy przez całe życie. Puzzle, z których powstają, składamy na przestrzeni wielu lat, więc kompletny obraz powstanie dopiero u schyłku życia.

Karolina Winiarska namalowała zmieniające się pod wpływem zdarzeń portrety (a raczej ich fragmenty) czterech postaci. Widać w nich autentycznych ludzi z wadami i zaletami. Wiele mądrych rozmów, śmiałych choć trudnych decyzji sprawia, że ich niedoskonałości zasklepiają się, wygładzają, tworząc nowe rysy ich twarzy.

Drogi czworga ludzi skrzyżowały się w jednej z rzeszowskich kamienic. To bohaterowie, którzy reprezentują różne typy charakterów, każdy dźwiga inny bagaż doświadczeń i zmaga się z mniejszymi lub większymi problemami. Mają też swoje sekrety. Między nimi powoli rodzi się przyjaźń. Ta z kolei powoduje, że ich życie nabiera nowych barw, a wzajemne wsparcie i zrozumienie sprawiają, że problemy tracą swój ciężar.

Ujęła mnie historia pani Heleny. Przy niej czytelnik sięga do 1968 roku. To był trudny czas w kraju. Przeżycia bohaterki i podjęte decyzje naznaczyły ją głębokimi bliznami.
Życie Marty dotychczas przypominało ciągłą ucieczkę. Nadszedł moment, w którym los podsuwa jej szczęście. Czy młoda kobieta to dostrzeże?
Ksawery jest artystą szukajacym własnej drogi, a Tomasz próbuje ratować swoje małżeństwo.

Co się zmieni w ich życiu?
Na pewno czytelnika czeka zaskoczenie.
Są rozczarowania, nadzieja, marzenia, radości i smutki. Życie bohaterów jest niezwykle intrygujące.

Ta niezwykle refleksyjna powieść ma budowę klamrową. Zaczyna się i kończy w dzień Wigilii. A, jak wiadomo, to szczególny czas. Dla wielu przełomowy moment roku, bo wiąże się z podsumowaniem, pojednaniem. Wieczorem przy kolacji atmosfera staje się podniosła, oczy wilgotnieją, serca miękną...

Ta powieść jest doskonałą lekturą na grudniowe wieczory. Emanuje świątecznym nastrojem w idealnych, jak dla mnie, proporcjach.