Miasto Lwówki recenzja

Budzyński to urodzony gawędziarz, szkoda, że z wrodzonego stylu zrezygnował po 2/3 książki. Na początku mamy parę rozdziałów mówiących o XIX wieku, jednak nie jest to opowieść o samym Lwowie, ale bardziej o ludziach, których słynne nazwiska z Lwowem się kojarzą. Ale w końcu to przecież ludzie tworzyli niepowtarzalną atmosferę tego miasta - Lwów to nie tylko mury i kamienice, ale przede wszystkim wspaniałe, wielkie nazwiska, buzująca inteligencja - krew Leopolis (gdy jej zabrakło, gdy została wytoczona przez Sowietów i Niemców, miasto zostało pustym, martwym organizmem).
Po pięknych opowieściach o biskupie Teodorowiczu, Grottgerze, Łukasiewiczu zatapiamy się w sugestywnie przedstawionej atmosferze przedwojennego Lwowa, narastania grozy, przeczuwania wojny i zupełnego szoku w chwili, gdy nadciągnęli barbarzyńcy. Niewyobrażalne rzeczy działy się we Lwowie po wkroczeniu Rosjan, niewyobrażalne dla wszystkich ludzi, którzy żyli do tej pory w europejskim mieście, pełnym artystów, naukowców, sław na skalę światową, pełną uczelni wyższych, teatrów, znakomitych szkół.
Następnie jesteśmy z impetem wciągnięci historię mordu profesorów lwowskich, która ciągnie się przez większą część książki. Widać, ze autor poświęcił tematowi sporo czasu i zgłębił go na tyle, na ile dzisiaj jest to możliwe. Przytacza własną hipotezę, którą sformułował po długich badaniach i przemyśleniach - nie zgadzam się z nią, ale to inna para kaloszy.
Potem przez 1/3 książki przemyka po informacjach, cytuje raporty AK, zarysowuje historię Eugeniusza Bodo i innych ofiar - chciałoby się więcej, ale autorowi jakby zabrakło impetu, wygląda, jakby chciał już szybko skończyć nie zagłębiając się w nic więcej. Ten brak symetrii razi trochę po części o profesorach. Nie zmienia to faktu, że książka jest kopalnią przeciekawej wiedzy, pełna fascynujących przypisów, biografii, dygresji. Z niecierpliwością czekam na kolejne książki pana Budzyńskiego.

http://zielonowglowie.blogspot.com