Doktor Dolittle i jego zwierzęta recenzja

Powróciłem do ulubionej książki z dzieciństwa po wielu latach, w czasie pandemii; nie miałem wtedy ochoty na poważne lektury. Muszę powiedzieć, że książka o przygodach doktora Dolittle i jego zwierzęcych towarzyszy wciąż bawi i wzrusza. Oczywiście obecnie widzę w niej trochę inne akcenty niż w dzieciństwie, ale wciąż uważam ją za znakomitą literaturę dla dzieci.

Przede wszystkim książka uczy szacunku dla zwierząt, pisze Lofting, że one też czują i cierpią i że mają swój własny język. W tym sensie autor wyprzedził epokę (książka ukazała się w 1920 r.), bo dopiero teraz do powszechnej świadomości powoli dochodzi wiedza, że wiele zwierząt ma rozwinięty układ nerwowy, odczuwa cierpienie i ból, to są po prostu nasi bracia mniejsi. A przecież masowo je dręczyliśmy i wciąż to robimy, niemniej stopniowo nasz stosunek do zwierząt zmienia się na lepsze. I oczywiście bardzo wiele gatunków zwierząt komunikuje się ze sobą. Dodajmy, że w czasach Loftinga głoszone przez niego poglądy były w najlepszym razie herezją.

Oprócz szacunku do zwierząt książeczka pokazuje też, co jest w życiu ważne: przyjaźń, lojalność, gotowość do pomagania słabszym. To jej ważny walor.

A sam doktor Dolittle jest rozkoszny ze swoją kompletną obojętnością na sprawy finansowe: „Pieniądze przynoszą tylko kłopoty — zwykle powtarzał. — Byłoby znacznie lepiej na świecie, gdyby ich nie wynaleziono. Po co nam one, dopóki jesteśmy szczęśliwi?” No cóż, nawet obecnie jest to bardzo rzadki pogląd...

Piękna jest opowieść o tym, jak to doktor opanował język zwierząt, więc mógł je świetnie leczyć, a gdy wybrał się do Afryki leczyć małpy, to nie był w stanie im wytłumaczyć, co to są pieniądze: przecież można żyć, jeść i pić bez nich. No pewnie...

Książka ma dodatkowy smaczek, oto w czasie wyprawy do Afryki doktor i towarzyszące mu zwierzęta wzięli ze sobą zapasy wołowiny i łapali w morzu śledzie. No cóż, w tamtych (i obecnych) czasach mięsożerstwo i jedzenie ryb nie przeszkadzają być miłośnikiem zwierząt...

Czytałem wydanie z ilustracjami Zbigniewa Lengrena, bardzo dodają uroku lekturze.

Książeczka spełniła swoje zadanie: była dla mnie prawdziwym wytchnieniem w trudnym czasie pandemii.