Żądanie miłości recenzja

Ktoś mógłby mi zarzucić, że czepiam się autorki, ale to naprawdę pomimo moich szczerych chęci kolejny raz, gdy mam problem z podsumowaniem książki, której autorką jest Kristen Ashley.

Zapowiadało się intrygująco i ciekawie, pomysł wydawał mi się świetny i była wręcz przekonana, że to musiało się udać, co zatem poszło nie tak ? Wszystko.. od języka bohaterów po zawartość.
Najbardziej przemawiający do mnie był fakt, że główni bohaterowie to nie dzieciaki tylko dojrzali ludzie z przeszłością i życiowym już bagażem doświadczeń.
Niestety bardzo szybko ta ich dojrzałość została obalona, gdy zobaczyłam jakim językiem się posługują. Cze i nara - nie, nie kupuję tego w tym wydaniu. Czytając o ludziach, którzy są po czterdziestce nie oczekiwałam galotów z golfem i ciepłych kapcioszków, ale na pewno relacji ludzi dojrzałych a nie dużych dzieciaków.

Fajnie, że seks nie był tutaj numerem 1, bo sceny zbliżeń zostały naprawdę kiepsko przedstawione, zero żaru podczas czytania scena łóżkowych.
Coś żałosnego ? oczywiście - marki, nazwy znanych firm grają tutaj pierwsze skrzypce, Louis vuitton czy Versace ? o losie, dzieci głodują na całym świecie.
I największe mistrzostwo świata - bezdzietna kobieta jest dosłownie najlepszą znawczynią i doradczynią w kłopotach z dziećmi. Wszystko co powie jest niesamowicie trafione. Szacun.

Ale dam też pozytywny akcent, specjalnie zostawiam go na koniec... w tej książce urzekła mnie postać Buni, czyli nieżyjącej babci. Czytając o tej kobiecie ma się wrażenie, że była to niezwykle ciepła, energiczna i mądra kobieta. Nie znamy Jej, dlatego tylko z opowiadań możemy sobie wyobrazić jaka była. I to jest piękne, bo nasza wyobraźnia ma tutaj wolne pole do popisu. Ja zobaczyłam babcię o jakiej każdy z nas mógłby marzyć, pełną miłości i dobrego słowa ale twardo stąpającą po ziemi, która mieszka w domu z naszych marzeń, przytulnym gdzie zawsze chcemy wracać. Tak moja wyobraźnia odebrała Jej postać.

To chyba na tyle, książka okazała się nie moją bajką czytelnicza.