Najważniejsze to przeżyć recenzja

Lubię powieści Ałbeny Grabowskiej.

Może i mało profesjonalne takie uzewnętrznianie się na wstępie, ale takie są fakty. Muszę zaznaczyć, ze nie znam wszystkich jej powieści – bliżej mi do „Stulecia winnych” i cyklu „Uczniowie Hipokratesa”, niż do wcześniejszych powieści autorki. Stałym elementem jej powieści jest sięganie do wydarzeń z czasów przeszłych, dobrze czuje się w tematyce około wojennej, cudownie oddając klimat i kreując bohaterów iście z epoki.

Główną bohaterką najnowszej powieści „Najważniejsze to przeżyć” jest kilkunastoletnia dziewczynka Mirka Pataczkówna. Razem z rodzicami i siostrą wraca do zrujnowanej stolicy, do kamienicy przy Marszałkowskiej. Ich mieszkanie nie przypomina dawnego lokum, kolejne warszawskie budynki czekają na rozminowanie i odgruzowanie, inni mieszkańcy na gruzach szukają swoich bliskich. Ojciec – lekarz – wraca do pracy w szpitalu, przyjmując kolejne wielogodzinne dyżury, podejmując się działań szeroko wykraczających poza jego specjalizację. Matka – nauczycielka – zatrudnia się w lokalnej gazecie; jej zadaniem ma być dokumentowanie za pomocą słowa jak ludzie radzą sobie z odbudowywaniem życia. Starsza siostra Tereska, nie mogąc pogodzić się z utratą przedwojennej miłości, pomaga w odgruzowywaniu Politechniki, licząc że będąc blisko ukochanego roznieci w nim dawne uczucia. A Mirka? Ta nad wyraz inteligentna i bystra dziewczynka ciągle podejmuje się nowych zajęć – obszywa guziki, pomaga bliższym i dalszym znajomym, szuka zaginionych, szyje i handluje czym się da. Dzięki temu próbuje odzyskać choć namiastkę normalności.

Choć dla bohaterów wojna pozostała jedynie złym wspomnieniem w codziennej egzystencji towarzyszą im pytania: Jak istnieć bez tych, których utraciliśmy? Jak mieszkać kiedy praktycznie wszędzie leżą trupy? Jak zapomnieć?

Tytuł trafia w sedno – bohaterowie wielokrotnie powtarzają, że „dobrze, że przeżył”, „teraz to jakoś będzie” czy „ważne że żyje”. Praktycznie nie ma osoby, która w wojnie kogoś nie straciła. Teraz próbują poradzić sobie nie tylko ze stratą ale i ze zbudowaniem życia na nowo. Powieść składa się z krótkich rozdziałów, główną oś stanowią wydarzenia towarzyszące Mirce, nie brakuje tych gdzie narratorem jest ojciec, matka czy pamiętnik Tereski. Mimo trudnej i smutnej tematyki, powieść czyta się szybko i łatwo, głównie za sprawą perypetii Mirki.

Nie chcąc zdradzać za dużo – to jedna z tych książek, kiedy nie wiesz czego się spodziewać, a kiedy wydaje Ci się, że wszystko już wiesz, nagle coś zburzy porządek rzeczy. „Najważniejsze to przeżyć” ukazuje inną twarz wojny, a właściwie krajobraz tuż po. To mądra i potrzebna, a do tego świetnie napisana powieść – polecam!