Najgorszy dom recenzja

Łucja Buchta przed laty opuściła rodzinny dom i zerwała kontakt z bliskimi. Teraz, już jako prywatny detektyw musi wrócić i odnaleźć młodszą siostrę. Budzą się demony przeszłości. Czy mają one związek z zaginioną nastolatką?

Głównym wątkiem tej powieści jest tajemnicze zniknięcie nastoletniej Karoliny. W tym wypadku Autorka stopniowo buduje napięcie i sprytnie wodzi za nos czytelnika. Naprowadza, podsuwa rozwiązania, by za chwilę zupełnie zmienić front. Styl jest lekki, niewymuszony co tylko uprzyjemnia lekturę.
Tym razem nie jest to historia oparta na faktach, ale takie sytuacje niestety mają miejsce w rzeczywistości.

Pomijając całą fabularną otoczkę ta historia ma jednak drugie dno...

Dom rodzinny powinien jawić się każdemu jako życiowa ostoja, miejsce bezpieczne, przepełnione ciepłem i miłością. Niestety nie zawsze tak jest. W tytułowym "Najgorszym domu" zło rozpanoszyło się jak u siebie i stopniowo zniszczyło mieszkającą w nim rodzinę. Toksyna, która zainfekowała przed laty nie straciła na swej mocy. Nawet niemal po upływie dekady przemyka się jak cień i burzy wątły spokój jaki udało się zbudować.

Przemoc nie musi nieść ze sobą jedynie znamion fizyczności. Ta psychiczna pali często mocniej niż żywy ogień, pozostawiając głębokie blizny w umyśle ofiary.

Traumy z dzieciństwa nie znikają. Mogą z czasem wyblaknąć, ale niestety mają przykrą tendencję powrotów w najmniej oczekiwanym momencie. Najczęstszymi następstwami są niska samoocena, wycofanie i tworzenie wokół siebie muru, który nie pozwoli na dalsze krzywdy.
"Na co dzień starannie ukrywała swoje "ja" pod przykrywką pozorów, które stały się jej drugą skórą."

Niestety ta sama bariera nie przepuszcza również dobra jakim chcą nas obdarzyć inni. Nie pozwala na głębsze relacje, przyjaźń, a nawet miłość.

"Schowała się głęboko pod tą nijakością, bo tam czuła się bezpiecznie, ale w chwilach takich jak ta budziła się w niej tęsknota za uśpioną kobiecością i cicha zazdrość o to, że inne nie boją się jej eksponować."

Magdalena Majcher ma niewątpliwy talent do kreowania życiowych historii. Nic nie jest tu naciągane. Bohaterowie są zwykłymi ludźmi mierzącymi się z mniejszymi lub większymi problemami.

"Najgorszy dom" to swego rodzaju manifest każdej skrzywdzonej kobiety.

Szczerze polecam!