Strach mędrca. Część 2 recenzja

"Najgłębszy rodzaj ciszy"

Autor: @BlairAngel ·3 minuty
2012-01-25
Skomentuj
Polub, jeżeli recenzja Ci się spodobała!
Druga odsłona „Mędrcy Strachu” ujawnia nam kolejne przygody Kvoth’a – człowieka legendy. Mężczyzna mierząc się ze swoją historią, ujawnia coraz to bardziej ponure i zawiłe jej fragmenty. Na naszych oczach traci niewinność. Dorasta i staje się mężczyzną. Dokonuje niemożliwego. Ze zdziwieniem dowiaduje się, że ludzie opowiadają sobie na jego temat historie, jakby był co najmniej Tarbolinem Wielkim. Nie ustaje w staraniach uzyskania mecenasa i bez wytchnienia poszukuje Chandrian. Napotyka wiele przeszkód i nowych wrogów.


Patrick Rothfuss studiował między innymi chemię, psychologię i filologię angielską. Jest wykładowcą akademickim w Wisconsin. Gdy nie czyta (nałogowo) i nie pisze, marnuje czas na gry komputerowe i eksperymenty z formułami alchemicznymi.

Akcja cały czas nabiera tępa. Fabuła się rozwija. „Strach Mędrca” to nie to samo co „Imię wiatru”. Autor umiejętnie prowadzi postać przez różne wyzwania, jednocześnie sprawiając, że Kvothe pomału staje się inną osobą. Na pewno nie jest tym samym chłopcem, którego poznaliśmy na początku ani młodzikiem, którym był przez pewien czas na Uniwersytecie. Spragniony wiedzy, poszukuje tego, w co inni ludzi nie wierzą. Uważają za mit. Główny bohater niestrudzenie brnie do celu jednocześnie szokując przy tym czytelnika. Wątek Chandrain rozwija się powoli, można nawet rzec - mizernie. Nie przeszkadzało mi to. Sądzę, że pisarz w ten sposób nadał tej sprawie większą aurę tajemniczości. Na plus trzeba przyznać, że w powieści nie brakowało wielu zwrotów akcji i niespodziewanych komplikacji, które potrafiły na dobre zbić mnie z tropu i sprawić, abym poświęciła im całą moją uwagę.

Kvothe jest postacią bogatą samą w sobie. Autor stworzył bohatera, który delikatnie splata na czytelniku sieci zaciekawienia. Oczarowuje go i sprawia, że widz jego przedstawienia chce o wiele więcej. Swoją osobą umiejętnie tworzy coś na wzór mgły w umyśle odbiorcy. Sprawia to, że czytelnik nie myśli o niczym innym, a tylko o przygodach głównego bohatera. Poświęca mu całego siebie i zatraca się w akcji, tak jakby sam w niej uczestniczył. Pod koniec powieści doświadczyłam tego samego uczucia, które przywitało mnie gdy kończyłam „Imię wiatru”. Była to mieszanka różnych emocji i zaprzeczeń. Znów nie byłam mądrzejsza bardziej niż poprzednio. Nie potrafiłam wyciągnąć z tego wniosków. Zaczynałam plątać się w najrozmaitszych rozważaniach. Było to bardzo irytujące doświadczenie. Pisarz zostawił mnie z głową pełną pytań, nie odpowiadając nawet na żadne wcześniejsze.


Potem w swoje szpony złapała mnie nostalgia. Smutek wywołany faktem, że nieprędko zagadki zostaną rozwiązane, a moje wątpliwości rozwiane. Na razie nie zapowiada się, aby pan Rothfuss szybko wydał trzecią część „Kronik Królobójcy”, przez co czuję się jak dziecko we mgle. Cały czas wydaje mi się, że nie potrafię sama wymyślić alternatywnego zakończenia. Jest to nowe, dziwne doznanie. Zwykle, gdy poznawałam historię, z równą prostotą jak pochłanianie kolejnych zdań, uczyłam się stylu autora. Sposobu przewidywana jego zagrań i uników. Dzięki temu potrafiłam oszacować zakończenie historii. Teraz czuję się tak jakbym stała nad przepaścią. Niby nie mogę skoczyć, ponieważ nikt normalny by tego nie zrobił. Jednak cały czas się waham, ponieważ nie mogę rozszyfrować swoich myśli. Czy na pewno nie powinnam skakać? A jeśli nie, to co powinno być później? Tysiące „co by było gdyby”, zaczęły wypełniać mój umysł od momentu, w którym przeczytałam ostatnie słowo powieści. Nie mam najmniejszego pojęcia co z nimi zrobić.
Świat przedstawiony przez autora jak zwykle mamił swoim realizmem, a postacie rzeczywistością. Poznawanie bohaterów, ich zachowań i sposobu myślenia było dla mnie tak samo trudne jak rozszyfrowanie nowo poznanego człowieka. Byłam zachwycona tym faktem. Oznaczało to, że postacie nie są płytkie i wyjęte z niedokończonych opowieści. Potrafiły bawić, irytować i rozczulać. Budziły emocje.

Czytanie drugiej części tomu „Strachu Mędrca” było czynnością jeszcze bardziej przyjemniejszą, niż przygoda z „Imieniem wiatru”. Po części wiedziałam, że książka mnie wciągnie, aż do ostatniego tchu i nie puści póki jej nie przeczytam. Miałam rację, ale w praktyce to uczucie mnie dosłownie powaliło. Cały czas czuję jaki wpływ wywiera na mnie ta powieść. Gdy się nie kontroluję myśli samobieżnie odpływają w krainę, gdzie o Kvoth’cie Bezkrwistym, o Kvoth’cie Arkaniście, mówi się tylko szeptem.

Ocena: 10/10

Moja ocena:

Data przeczytania: 2012-01-25
Polub, jeżeli recenzja Ci się spodobała!

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe
Sprawdzam dostępność...
Ogłoszenia
Dodaj ogłoszenie
2 osoby szukają tej książki
Strach mędrca. Część 2
2 wydania
Strach mędrca. Część 2
Patrick Rothfuss
9.4/10
Cykl: Kroniki królobójcy, tom 2.2
Seria: Fantasy (Rebis)

Przed wami druga odsłona Kronik Królobójcy. Mędrzec obawia się tylko trzech rzeczy: morza w czasie sztormu, nocy bez księżyca i furii człowieka łagodnego. Oto ciąg dalszy epickich przygód Kvothe'a,...

Komentarze
Strach mędrca. Część 2
2 wydania
Strach mędrca. Część 2
Patrick Rothfuss
9.4/10
Cykl: Kroniki królobójcy, tom 2.2
Seria: Fantasy (Rebis)
Przed wami druga odsłona Kronik Królobójcy. Mędrzec obawia się tylko trzech rzeczy: morza w czasie sztormu, nocy bez księżyca i furii człowieka łagodnego. Oto ciąg dalszy epickich przygód Kvothe'a,...

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe
Sprawdzam dostępność...
Ogłoszenia
Dodaj ogłoszenie
2 osoby szukają tej książki

Zobacz inne recenzje

„Strach mędrca” część II to druga część drugiego tomu słynnych już Kronik Królobójcy autorstwa Patricka Rothfussa. Możemy zapoznać się z kolejnymi nowymi przygodami głównego bohatera Kvotha. W tej c...

@pynia04 @pynia04

Po świetnym "Imieniu wiatru" i "tylko" dobrej pierwszej części "Strachu mędrca" liczyłem, że druga mnie nie zawiedzie. Głównym powodem był styl autora, za sprawą którego opowieść wraz z rozwojem akcji...

KR
@krzyslewy

Pozostałe recenzje @BlairAngel

Bazar Złych Snów
Bazar złych snów

Jakby to powiedział Harry Dresden: " (...) są rzeczy, które nie powinny występować razem. Na przykład olej i woda. Sok pomarańczowy i pasta do zębów. Magowie i telewizja"...

Recenzja książki Bazar Złych Snów
Bogowie muszą być szaleni
"Ideałów się nie ulepsza"

"Cierpliwie" wyczekując premiery „Bogowie muszą być szaleni", próbowałam także ograniczyć kryminalne skłonności i zaprzestać planowania napadu na wydawnictwo, dzięki któr...

Recenzja książki Bogowie muszą być szaleni

Nowe recenzje

Kręte drogi arkadyjskich zamierzeń
Poezja, które żyje.
@marzena.matera:

Książka pod tytułem ,,Kręte drogi arkadyjskich zamierzeń" to coś więcej niż powieść i poezja. To pewnego rodzaju artyst...

Recenzja książki Kręte drogi arkadyjskich zamierzeń
Agentka Churchilla
Warta uwagi i porywająca
@klaudiamatera:

Alan Hlad w powieści "Agentka Churchilla" zabiera czytelnika w mroczny, ale zarazem fascynujący świat drugiej wojny świ...

Recenzja książki Agentka Churchilla
Spójrz w lustro
Fatal error
@Logana:

Mam bardzo duży problem z oceną tej książki, w której narratorem jest Julia żyjąca w przemocowym związku. Dopiero w pos...

Recenzja książki Spójrz w lustro
© 2007 - 2024 nakanapie.pl