Magia Cierni recenzja

To jedna z tych książek, które nie są rewelacyjne, a wręcz dużo im brakuje, ale mi się podobały i powstaje problem jak je tu ocenić.

Jest to historia Elisabeth, która wychowała się w bibliotece i aspiruje do roli jej strażnika. Dziewczyna żyje w przekonaniu, że magia i czarodzieje to ogromne zło, którego nalezy się wystrzegać. Jednak pewnego dnia budzi się w środku nocy, odkrywa zbrodnie i próbuje ocalić mieszkańców pobliskiej wioski, przez swoje działania staje się podejrzaną i musi udać się do miasta na przesłuchanie. Eskortuje ją tam młody czarodziej, któremu nie brakuje uroku.

Mamy w tej opowieści demony, magię, żywe książki i niepowtarzalny klimat. Naprawdę, tutaj muszę oddać autorce, że czułam się jakbym tam była wraz z bohaterami. Ta historia to dla mnie taki mix Kuroshitsuji i Pandory Hearts z domieszką czegoś oryginalnego, więc dla mnie genialny pomysł.

Ale pojawiły się mankamenty. Akcja jest dość schematyczna i prosta, jej bieg nie jest żadnym rollercosterem, chociaż mógłby nim na spokojnie zostać przy pewnych zmianach. Nie podobało mi się, że wszystko działo się, kiedy było potrzebne, to znaczy - multum przypadków, właściwie cała ta fabuła i zwroty akcji składają się z przypadków i dla mnie słabo uargumentowanych czynów bohaterów, trochę to takie naiwne i kompletnie niewiarygodne.

Rozbudowanie pomysłu też kuleje, historia jest dość płytka i typowa, to całe tło było naprawdę super, ale całości brakowało spójności i większego oparcia na temacie grymuarów - wielka szkoda. Książka ma czasami charakter klatkowy, nie obserwujemy działań bohaterów, między istotnymi momentami, bo tylko takie sa pokazane. Fabuła jest bardzo prosta, wszelkie tajemnice i wyjaśnienia nie są wow, wręcz trochę rozczarowują, a relacje między bohaterami miały się nijak do tempa ich nawiązania, moim zdaniem, to co się działo między postaciami raczej było przesadne w stosunku do możliwości jakie dała fabuła, to raz, a dwa, słabe fundamenty na niektóre pomysły, no nie czułam się przekonana.

Jednak mimo to... Naprawdę mi się podobało, ale muszę zaznaczyć, że nie czytało mi się tego lekko, mimo że historia jest przyjemna. Jednak moje oceny bardzo opierają się na stylu autora, a ten mi się naprawdę podobał, mimo że pomysł kulał. Książka jest pełna magii i powtórzę, że ma niesamowity klimat. Znajdziemy tu typową silną główną bohaterkę (chociaż ja się z nią nie polubiłam, dla mnie była marnie wykreowana) i czarującego głównego bohatera (dobra, jego polubiłam) oraz kilka pobocznych barwnych postaci (Silas jest super!)

Jakbym miała to wszystko sprowadzić do jednego poziomu to całkiem jest on zbliżony do Gołębia i Węża, te dwie książki są zupełnie inaczej napisane, ale dały mi rozrywkę na podobnym poziomie, chociaż Magia Cierni chyba podobała mi się ciut bardziej.