Nagie serca recenzja

Szum fal. Unoszące się w oddali białe mewy. Odbijające się w moich zielonych oczach zachodzące słońce. I ona. Darya. Piasek otula delikatnie moje stopy, gdy zaczynam przyciągać kolana do klatki piersiowej. Kładę na nich głowę, otulając się szczelnie rękoma. Zamykam na chwilę oczy, pozwalając kosmykom opadać na powieki. Wsłuchuję się w spokój. Jest obezwładniający. Próbuję przypomnieć sobie piękniejszy moment, lecz nie znajduję go. Zaczynam przesiewać przez dłonie złote ziarenka piasku, do momentu aż znajduję pierwszą muszelkę. Wrzucam ją do czerwonego kapelusza, aby później zwrócić ją morzu. Nigdy niczego nie zabieram z plaży. To tak jakbym sobie odebrała kawałek siebie. Wstaję. Idę w kierunku połyskującej tafli wody. Wiatr rozwiewa mi włosy, które próbuję spiąć w luźny kok, ale tak naprawdę chcę przegrać. Pragnę poczuć, że istnieje coś silniejszego ode mnie. Coś, co mnie powstrzyma przed upadkiem. Mrużę oczy, gdy patrzę na zachodzące w oddali słońce. Dotykam nadchodzącej ku mnie fali, która rozbija się przede mną. Następna jest podobna : na początku pewna swojej siły, niesamowita, później jednak staje się słaba, aż w końcu umiera. Za każdym razem, gdy obserwuję ten moment, zastanawiam się, czy ja też kiedyś będę jak tamta fala. Czy zdążę poczuć się częścią czegokolwiek zanim odejdę. Przywołuję obraz mamy, taty, Sary, Marcusa, Alany i na końcu jego. Kogoś, kto we mnie uwierzył, zrozumiał i nie oceniał mnie. Był. A to coś więcej, niż mogłabym pragnąć, niż mogłabym kiedykolwiek chcieć. Ukrywam dłonie w kieszeni swetra. Pocieram o muszelkę znalezioną w piasku, aż w końcu delikatnie kładę ją na powierzchni wody. Patrzę jak znika, jak wraca do domu. Wtedy obracam się i widzę wpatrzone we mnie, błękitne, piękne oczy. Uśmiecham się lekko, ale szczerze. Ostatni raz spoglądam na Daryę. Żegnam się z nią przelotnym dotykiem dłoni i zaczynam biec. Wpadam w ramiona, które otulają mnie powiewem wiatru. Gdy promienie słońca łaskoczą mój policzek, powoli zamykam oczy. Chłonę życie.