Związek grzebie swoich zmarłych recenzja

Australii przedstawionej w tej książce już nie ma. Czasów, w których osadnicy walczyli o każdą piędź ziemi z wciąż rozrastającym się buszem. W których dni odliczały głód, palące słońce i... wszechobecna śmierć, często samotna. Przygnębiające czasy. Jednak nie pozbawione prostej nadziei. Ta nadzieja towarzyszyła ludziom, kiedy bieda zaglądała w oczy, objawiająca się prostym żartem lub przyjemnością oderwania się od pracy, by napić się herbaty. Prosta nadzieja, bo i ludzie byli prości, podczas gdy natura i bieda wyciskała z nich pot i łzy.

Do książki podeszłam z otwartym umysłem, przekonana, że będzie to bardzo ponura lektura. Jednak nie była taka. Nie jest to łatwa i lekka książka, nawet jeśli styl autora płynie przed siebie niczym rzeka przez wyschnięty busz. Jednak nie jest aż tak mroczna, jak się spodziewałam. Ludzie opisani w tych krótkich opowiadaniach mają ciężko i często płacą krwią za marzenia o szczęśliwym życiu, ale jest w nich jakaś przewrotna iskra, która każe im żartować nawet ze śmierci - iskra, która pozwala im przetrwać, na przekór wszystkiemu i wszystkim. Tylko tacy ludzie, nawet jeśli nie byli twardzi fizycznie, mogli przeżyć w złych warunkach australijskiego buszu i wyrwać z niego miejsce dla siebie.

I taka jest też ta książka, przewrotna, ale i boleśnie prawdziwa. Od zubożałych gospodyń po osadników i poganiaczy bydła, ich życia układają się w opowiadaniach Lawsona w mozaikę trudów i małych zwycięstw. Dzieci, praca, walka. To wszystko, co mają. Ale potrafią wycisnąć z tego krople i odłamki szczęścia. I to, mimo, że książka jest dość przytłaczająca ogromem niesprawiedliwości, jaka panowała wówczas w Australii, sprawia, że czyta się ją dobrze, a czasem i uśmiech pojawia się na twarzy. Humor Lawsona jest odbiciem tamtejszego społeczeństwa - jednak i współczesny czytelnik może znaleźć w nim tę iskrę, o której wspomniałam.

Opowiadania w zasadzie nie różnią się nastrojem. Niektóre są bardziej humorystyczne, inne obleczone są w nostalgię, lub smutek. Najbardziej zapadnie mi w pamięć "Stary pasterz znajduje trupa". Jest to bardzo dosadny obraz tego , jak samotni ludzie, których bliscy odeszli, lub zostali zabrani przez busz, mogą zginąć i wyschnąć, a nikt tak naprawdę się o nich nie upomni. I tylko samotny skwater stanowić będzie jego kondukt pogrzebowy, księdza i rodzinę.

Nie jestem znawcą dziewiętnastowiecznej Australii, jednak teraz wiem, ile kosztowało tych ludzi wykucie w kamieniu i drewnie prosperującego państwa. I szanuję ich za to - choćby dlatego warto przeczytać te opowiadania. By wiedzieć i zrozumieć. Historia pełna jest podobnych bitew o przetrwanie, dobrze jest być świadkiem chociaż kilku z nich.

Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.