Na Zachodzie bez zmian recenzja

"Na Zachodzie bez zmian” należy do nurtu literatury pacyfistycznej i skupia się na czasach I wojny światowej. Grupa licealistów przygotowujących się do matury udaje się na front za namową głównie jednego ze swoich nauczycieli nazywanego przez nich Kantorkiem. Jeden z nich Paweł Baumer pełni rolę narratora i opowiada o tym jak potoczyły się losy przyjaciół na wojnie i co sam przeżywał.
Do samej powieści nie mam zastrzeżeń. Język jest zrozumiały, środki stylistyczne i słownictwo doskonale dobrane, szybko się czyta, ale podobnie jak w poprzednim poście - nie przeczytałabym jej drugi raz. I to wcale nie dlatego, że w jakikolwiek sposób powieść ta mną wstrząsnęła - właśnie chodzi o to, że tego nie zrobiła.
Po książce, która odwołuje się do wojny, która sama w sobie jest czymś tragicznym, spodziewałam się wybuchu emocji, a nie odbioru tego w taki sposób, że jedynie co czułam, to niewzruszenie w stosunku do wydarzeń, które powinny w jakikolwiek sposób mnie poruszyć. Oprócz tego towarzyszyła mi również pustka, dlatego jestem rozczarowana. I nie potrafię odnieść się do tej książki w sposób całkowicie pozytywny, ale jednocześnie jestem przekonana, że ta książka w pewien sposób wzbogaciła moja wiedzę i wzbogaci każdego wiedzę, kto zechce ją w przyszłości przeczytać. Zachowane są trudne realia wojenne, bohaterowie zmagają się z problemami i ze wszechobecną śmiercią, zarówno swoich bliskich jak i swoją, a także walczą z chorobami, ale nade wszystko są świadomi, że ich nic dobrego po wojnie nie czeka, bo nie będą potrafili wrócić do normalności sprzed czasów wojny. Narratorowi bardzo ciężko było się mierzyć z oskarżeniami matki kolegi, którego obiecał jej chronić, boleśnie przeżywał stratę każdego ze swoich towarzyszy. Trudne doświadczenia sprawiły, że nie mógł mówić o tym co przeżywał nawet najbliższej rodzinie. Ani on, ani żaden inny człowiek. Skala cierpienia była tak ogromna, że nie było na to odpowiednich słów. Żadna motywująca przemowa, która mówiła, że stając do walki obywatele przynoszą chwałę ojczyźnie, nie wyparła w bohaterach nabytego przekonania, że ta wojna jest bezsensowna.
Kończąc moje rozważania, zachęcam przede wszystkim do wyrobienia własnego zdania na temat tej powieści, bo autor pisze w bardzo przystępny sposób, o czymś ważnym dla historii ludzkości i jednocześnie robi z tego książkę bliską czytelnikowi, łatwo zapadającą w pamięć nawet jeśli odbiorca jest odporny na okropieństwa wojen.