Wichrowe Wzgórza recenzja

Opis znajdujący się na okładce zakończony jest słowami: Wartość artystyczna ,,Wichrowych Wzgórz" stawia tę powieść w rzędzie arcydzieł literatury. Zgadzam się z tym w stu procentach.

Jestem pełna podziwu dla pióra Emily Bronte. Nigdy nie czytałam książki, która tak realistycznie oddaje uczucia bohaterów. Która przesiąknięta jest złem w najczystszej postaci i najpiękniejszą miłością. Lektura ta to nie jest kolejna ckliwa historyjka o rozłące zakochanych, to brutalna opowieść o zgubnej namiętności, nieodwzajemnionych uczuciach i o miłości, która może niszczyć.

Historię Wichrowych Wzgórz poznajemy przez gosposię imieniem Ellen. Opowiada ją ona Lockwood'owi i razem z nimi cofamy się w czasie o kilkadziesiąt lat. Czytając książkę wyobraziłam sobie, że siadam w fotelu przed kominkiem, a w ręku trzymam kubek ciepłej herbaty. Obok mnie siedzi stara kobieta i opowiada historię rodziny Earnshaw'ów. Niestety to miłe i na pozór spokojne uczucie nie trwało zbyt długo. Już w pierwszych rozdziałach spotykamy się z szorstkością głównych postaci, z ich samolubstwem i egoizmem. Dopiero później ,,Wichrowe Wzgórza" odkrywają nam swoją życiową wartość.

Przed przeczytaniem tej powieści nie miałam pojęcia jak dużą rolę odgrywa dzieciństwo na naszą osobowość, czy charakter. Nie wiedziałam również, jak bardzo ludzie, którzy nas otaczają wpływają na nasze samopoczucie i jak potrafią nas zmienić nawet o tym nie wiedząc. Zostało mi to przekazane w bardzo brutalny i oczywisty sposób. Do tej pory jak zamykam oczy widzę sceny, żywcem wyjęte z książki. Alkohol, bicie, samotność, niedocenianie, nienawiść, smutek, płacz...

Mimo nielicznych wad. Na przykład to, że drażniła mnie Pani Ellen i uważam, że to ona jest winna większości przykrych zdarzeń książka wywarła na mnie duże wrażenie. Uważam, że każdy powinien ją przeczytać, obowiązkowo!