Świadek recenzja

Jesteś w matni. Twój każdy krok jest kontrolowany. Musisz żyć wokół określonych reguł i zasad. Każde odstępstwo od przyjętych norm grozi poważnymi konsekwencjami. Chcesz odejść? Pamiętaj, że nie ma powrotu, a Pan się ukaże. Jestem zepchnięty poza nawias. Nie ma cię, nie istniejesz. Liczy się tylko Pan i wspólnota. Tylko ona jest źródłem prawdy i wiary.

Dlaczego sięgnęłam po "Świadka"? Historia jest dość krótka. Po raz pierwszy zobaczyłam ją na targach książki i już wtedy przykuła moją uwagę. Nie tylko tematyką, ale przede wszystkim okładką, która robi całą robotę. Minimalistyczna, a przekazująca sporo treści. To jak sztuka nowoczesna, która każdy może interpretować na swój własny sposób. Jako że staram się nie kupować książek, które są dostępne w mojej bibliotece, udałam się do przybytku wiedzy i radości, by sprawdzić, czy ów tytuł jest na półce. Wypożyczyłam, przyniosłam, zasiadłam z kubkiem kawy i rozpoczęłam lekturę.

I co z tego wyszło? A no wielkie nic. Przeczytałam, a raczej ją zmęczyłam. I dobrze, że była krótka, więc moje męki nie trwały długo. Nie wiem, jaki cel miała ta lektura. Co autor miał na myśli? Jeśli chciał pokazać, jak wygląda życie Świadka Jehowy, to zrobił to w bardzo marnym stylu. Na próżno szukać tu rozbudowanych wspomnień. Robert Rient swoją wiedzę przekazuje nie z doświadczenia, a z książek, które cytuje. Jeśli macie jakąkolwiek wiedzę na temat kociej wiary, to nie znajdziecie tu nic nowego.

Książka jest pisana z trzech różnych perspektyw. Raz jest Robert, raz Łukasz, raz są pamiętniki. Wszystko pomieszane, poplątane i napisane bez składu i ładu. Przez prawie dwieście stron czytamy o jego licznych podbojach miłosnych. Nie zliczę, ile razy pogubiłam się w treści. Zamiast smacznej i doprawionej zupy, w której czuć każdy element, dostajemy marnej jakości polewkę, która długo obija się czkawką.

Nie rozumiem tej pozycji i raczej nie chce jej zrozumieć. Ilość dziwnych rzeczy w książce jest tak duża (przygodne spotkania z mężczyznami obok głoszenia wiary), że aż trudno uwierzyć, że ktoś wydał takie dzieło. Na całe szczęście, nie będzie wznowienia, więc lektura odejdzie na wieczne zapomnienia. Z czego się niezmiernie cieszę.