Na tropie trupa recenzja

Małgorzata Starosta "Na tropie trupa"

"– Moja ciotka czytała niedawno książki jakiejś Starosty, chyba właśnie Małgorzaty... – mówiła przyglądając mi się uważnie.
– I co mówiła? – zapytałam neutralnym tonem i z kamienną twarzą.
– Że to taka nieudana podróba Chmielewskiej.
– A nie, to żadna rodzina. Zwykła zbieżność nazwisk – zapewniłam szybko".

Nie ma wcale racji wypowiadająca te słowa młoda policjantka, bo gdyby przeczytała chociaż jedną książkę autorki, nie powielałaby publicznie opinii swojej ciotki Marudy. Joanna będzie zawsze jedyna w swoim rodzaju. Nastąpiła jednak zmiana pokoleniowa i po kilkunastu latach bezkrólewia, żeby się pośmiać przy komedii kryminalnej, nie muszę sięgać po "Całe zdanie nieboszczyka", "Wszystko czerwone" czy "Klin", bo mam w zasięgu ręki coraz liczniejsze książki Małgorzaty Starosty. Ta już jakiś czas temu z przytupem wkroczyła do literackiego świata komedii kryminalnych, całkiem udanie mieszając w obfitym kotle rozrywki, która ma na celu połączenie dobrego humoru z niezłą zabawą. Sypiąca garściami inteligentnym słowem, a zarazem łapiąca dystans do świata i swoich bohaterów autorka, świetnie bawi się tą wcale niełatwą literacką konwencją w stylu, który bardzo mi odpowiada.

Cieszy mnie, że tym razem Małgorzata Starosta wychodzi z cienia swoich literackich bohaterów, czyniąc swoją osobę pierwszoplanowych postacią. Nie nie morduje już swoich bohaterów po dokładnie zrobionym researchu, ale sama wplątuje się w sam środek intrygi, stając się równocześnie – a jakżeby inaczej – jej motorem napędowym.

Zauważyłam, że autorka już po raz kolejny jest niezwykle konsekwentna w dobieraniu nieoczywistych miejsc, które chciałaby szerzej pokazać umieszczając tam akcję swoich powieści. Wyszedłszy już ze swoich premierowych podlaskich klimatów (bardzo lubię "Pruskie baby"), eksplorująca również Dolny Śląsk, Małgorzata Starosta zabiera nas tym razem do skansenu kurpiowskiego w Nowogrodzie, z którego znika jego dyrektorka, a ulubiona przyjaciółka Barbs prosi spędzającą tam urlop Małgosię o zgłoszenie na policji zaginięcia pewnego bliskiego jej sercu Zmarzlaka. W tle natomiast pojawiają się dotyczące bursztynu opowieści.

Chociaż nigdy nie byłam w Nowogrodzie (a mam doń całkiem blisko), pobliską Łomżę znam natomiast tylko z ligowych wypadów na mecze w celu kibicowania drużynie syna, udając się na trop trupa wraz z autorką i bohaterką książki, prześwietnie się bawiłam.