Na progu zła recenzja

Po kilkudniowej nieobecności Fiona Lawson wraca do domu, gdzie spodziewa się zastać swojego męża wraz z dziećmi. Zamiast nich na miejscu spotyka obcych ludzi, wprowadzających się do jej domu, który na domiar złego nigdy nie był wystawiony na żadną aukcję. Jak doszło do sprzedaży posiadłości i jaki związek z tym ma zniknięcie rodziny Fi?

Akcja książki przypomina brazylijską telenowelę – przepełniona jest nieprawdopodobnym zwrotami akcji, płytkimi scenami grającymi na emocjach, a atmosfera konspiracji osiąga apogeum. Napięcia jest tu tyle, co na lekarstwo, a pierwsze skrzypce gra warstwa obyczajowa.

Fabuła, a tym bardziej bohaterowie nie są mocną stroną tej pozycji. Bram jest uosobieniem tego, co najgorsze – nieodpowiedzialny, zaślepiony testosteronem, tchórz i egoista. Na kartach książki śledzimy jego losy w momencie, gdy akurat zalewa go lawina życiowych porażek. Fiona natomiast jawi się jako kobieta skrajnie naiwna i łatwowierna. Z reguły bohaterom kibicuję i życzę jak najlepiej, natomiast ta pozycja była wyjątkiem. Postacie irytowały mnie do tego stopnia, że było wręcz odwrotnie.

Plusem książki jest niesztampowa narracja. Pierwsza prowadzona z perspektywy Brama, tj. zapisanego przez niego pliku w Wordzie, gdzie przedstawił on swoją wersję wydarzeń. Drugą - historia Fi, opowiedziana w ramach podcastu „Ofiary”, którego sama niegdyś jedynie słuchała, a wkrótce stała się jego bohaterką. Pod wspomnianym podcastem pojawiały się komentarze, które odnosiły się do danej części historii. Natomiast trzecim sposobem kształtowania fabuły była narracja trzecioosobowa. Różnorodność sposobu wypowiedzi osobiście bardzo przypadła mi do gustu i odrobinę podratowała ogólne wrażenia z całej lektury.

Gatunek, jakim jest domestic noir przypomina bardzo cienką taflę lodu, po której należy ostrożnie stąpać, by nie zaznać lodowatej kąpieli. Niestety w tej pozycji lód pękł bardzo szybko, a akcja przypominała rozpaczliwe próby wydostania się na powierzchnie - co jednak niestety nie nastąpiło.