Czerwone jezioro recenzja

"Jak bardzo nie znamy ludzi (...). Nawet tych, z którymi żyjemy na co dzień".

Akcja powieści kryminalnej "Czerwone Jezioro" rozgrywa się równolegle w dwóch strefach czasowych - mamy historię, która dzieje się pod koniec lat osiemdziesiątych XX wieku oraz latem 2014 roku w miejscowości Borne Sulinowo i okolicach. A wszystko owiane tajemniczością istniejącego tutaj w przeszłości radzieckiego garnizonu – państwa w państwie. Fakty historyczne przeplatają się z literacką fikcją, a miłosne opowieści z mroczną historią i morderstwami w tle.

Akcja książki rozpoczyna się od ekskluzywnego wesela w hotelu Mir w miejscowości Borne Sulinowo, które przez ćwierć wieku nie istniało na mapach. Co łączy gości weselnych z mroczną historię sprzed lat, która rozegrała się tutaj? Czy warto wracać do przeszłości, skoro można stworzyć dużo lepszą i doskonalszą przyszłość?

Bardzo mi się podobała w książce pamiętnikowa forma wspomnień Katarzyny Krukowskiej z lat 80 - finalnie okazując się bardzo istotnym elementem całej układanki.

Ogromnie cennymi były dla mnie poruszane tematy:
* problem PTSD – zespół stresu pourazowego, który doświadcza Kuba Krall – fotograf i jeden z głównych bohaterów;
* problem dyskryminacji ze względu na płeć w służbach mundurowych, który każdego dnia jest udziałem Pani podkomisarz Ingii Rojczyk;
* problem handlu kobietami i ich wykorzystywaniu seksualnemu dla celów materialnych czego doświadczyła Lena Morozow;
* problem powiązań i układów, wpływu pieniądza i Dzięki niemu posiadanej władzy– dzięki czemu Zimmin "może wiele".

W wątek sensacyjno-kryminalny Autorka wplotła w/w problemy przez co historia poruszyła mnie jeszcze bardziej. I te rozważania bohaterek i bohaterów, które niestety nie zawsze dodawały otuchy: "W życiu nie licz na sprawiedliwość, lecz na siebie"; "Niesamowite, jak najbliżsi boją się naszych słabości. Wypierają je i nie chcą dostrzec, że z nami źle".

Bez wątpienia debiutancka powieść pani Julii mnie zaciekawiła. Czytało mi się ją dobrze, historia mnie wessała, szukałem razem z bohaterkami i bohaterami odpowiedzi na pytania, zaglądałem do ich wspomnień łapczywie zaciągałem się wilgotną bryzą od jeziora, zapachem stęchlizny z zagrzybiałych piwnic niszczących budynków dawnego garnizonu czy kurzu jaki pokrywał pamiętniki Katarzyny. Dałem się ponieść mrocznej historii. Czułem to zło, które czaiło się w zakamarkach. "Zła nie da się wyciszyć. Ignorowanie faktów to najgorsza taktyka". W pewnym momencie opanował mnie także strach – ten sam, który odczuwali bohaterowie.

Ogromnie przejmujący był dla mnie fragment, gdy Zimmin poznał prawdę i – ten rzeczowy i konkretny facet – "rozpada się". Jego reakcja na tą wiadomość – krzyk, nieludzkie wycie, skowyt zranionego wilka – jakoś mną owładnęło i poruszyło mnie – czułem, że razem z nim się "rozpadam"...

Najtrudniejszym dla mnie w tej książce był jednak moment bolesnego doświadczenia jednej z bohaterek, którego doznała wracając z ogniska – jej ból stał się moim, jej łzy popłynęły po mojej twarzy, jej strach poczułem dreszczem na swoich plecach. Doświadczyłem okropności, której nikomu nie życzę.

Z każdą kolejną stroną książki akcja się rozkręcała, intrygująca zagadka się wyjaśniała, pojawiały się nowe puzzle, z których układał się obraz. No i ten list do pani podkomisarz... wszystko wyjaśniający, a jednocześnie pozostawiający wiele niewiadomych. Majstersztyk!

Gratuluję Pani Julii debiutu. Pozostaję w ogromnym zaciekawieniu o dalsze losy bohaterek i bohaterów. "Sekrety małych miasteczek bywają pikantniejsze niż papryczki chili" o czym przekonałem się czytając książkę.

Za egzemplarz dziękuję @wydawnictwo_agora . I pozostawiam Was z takim oto fragmentem książki: "Ostatecznie każdy z nas spojrzy w ciemność sam. Bez asysty. - Na końcu zawsze jest cisza. (...) Ani władza, ani pieniądze, ani kontakty nie mają już znaczenia. Tylko cisza".