Toksyczna przyjaźń recenzja

Idealnie byłoby otaczać się jedynie wartościowymi ludźmi, którzy wnoszą wiele dobrego do życia. Niestety zdarza się, że przez wiele lat tkwimy w trudnych relacjach czy związkach, a naszą energię pochłaniają wampiry energetyczne. Często nie zdajemy sobie sprawy, że związki czy pozorne przyjaźnie noszą ślady toksycznych.

Izzy i Becca od lat są nierozłączne. Spędzają razem święta i wszystkie rodzinne uroczystości. Izzy ma udane małżeństwo, jest zgrabna, piękna i bogata. Uwielbia być idealna i organizować wystawne przyjęcia. Bec o przeciętnej urodzie i przeciętnych zarobkach mieszka w zaniedbanym małym mieszkanku, zawodowo aspiruje do roli dziennikarki, choć jej rola sprowadza się do parzenia kawy. Z biegiem lat na styku relacji coraz bardziej zaczyna iskrzyć, a kobiety z przyjaciółek stają się nieświadomie rywalkami. Przyjemna atmosfera relacji ustępuje miejsca ciągłym zgrzytom, niedomówieniom, brakiem szczerości i lojalności, zawiścią… Czy kobiety mimo wszystko będą umiały zrezygnować z tej relacji?

„Toksyczna przyjaźń” Polly Philips trudno przypisać do konkretnego gatunku – dominuje tu powieść obyczajowa, z nutką thrillera. Jako całość jest przyjemna w odbiorze, choć wielokrotnie kręciłam głową z niedowierzaniem obserwując zachowania bohaterek. W głowie ciągle tkwi pytanie: po co się męczyć i dusić w takiej relacji? Z drugiej strony ile w realnym świecie takich „przyjaźni”, takich związków…

Przed lekturą mam dla Was radę – nie czytajcie opisu na okładce, wiele zdradza z treści powieści! „Toksyczną przyjaźń” czyta się lekko i z rosnącym zainteresowaniem. Dużym plusem jest świetny język, barwne opisy i (jak na powieść obyczajową z wątkiem kryminalnym) szybka akcja. Pod przykrywką historii o nietypowej przyjaźni wzbudza w nas refleksje na temat relacji i związków, które budowaliśmy, w których jesteśmy obecnie. To książka o zazdrości, rywalizacji i niezdrowej przyjaźni. Może przerysowana, ale w większej części do bólu realna i prawdziwa.

Lekka historia na słoneczną jesień.



Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Muza