Śmierć Komandora. Pojawia się idea recenzja

„Wybaczcie mi, ale idea to coś, co wszystkiemu się przygląda. Nie może być wybredna w tym, czemu się przygląda. Ale naprawdę nie bierzcie sobie tego do serca panowie. Dla mnie tak samo wygląda seks, poranna gimnastyka i czyszczenie komina. Przyglądam się, alem niezbyt zaciekawiony. Po prostu sobie patrzę”.

Proza Murakamiego jak zwykle dostarcza mnóstwa wrażeń. Na pewno nie będzie to moja ulubiona pozycja, ale świat, który wykreował pisarz to jednak miejsce, za jakie go (nie boję się użyć tego słowa) pokochałam a właściwie jego książki. To mój świat. W „Śmierci Komandora. Pojawia się idea” główny bohater, malarz portrecista, rozstaje się z żoną i zamieszkuje w domu, w którym przed laty mieszkał ojciec jego przyjaciela, także artysta. Od tej pory jego życie nabiera innego wymiaru. Przestaje dbać o pieniądze, nie chce i nie musi malować portretów prezesów firm i może zacząć żyć tak jak chce. To nowe życiu bardzo mu odpowiada, jak na samotnika przystało. Niestety tę, wydawałoby się, sielankę przerywają nowi znajomi, dziwne odgłosy pochodzące jakby spod ziemi oraz „Idea” ukazująca się pod postacią mężczyzny z obrazu „Śmierć Komandora”. Każda kolejna osoba pojawiająca się w tej książce jest nietuzinkowa i tajemnicza a rzeczywistość przeplata się ze światem fantastycznym. Autor opisuje życie bohatera, będącego również narratorem, w oczywisty dla siebie sposób. Jego cechy są charakterystyczne dla postaci stworzonych przez Japończyka w swojej prozie, ale to właśnie w jego twórczości uwielbiam, zwykłych ludzi. Fabuła nie jest wartka i porywająca, ale daję się w nią wciągnąć. Jak sam autor podkreśla w rzadkich wywiadach, jego książki czyta się dla narracji, wkracza się w powieść i podążą za nią w ciemno. Nie ma potrzeby dokonywać głębokich analiz treści i dopatrywać się drugiego dna. Wielu zastanawia się gdzie tkwi fenomen pisarza? Ja o tym nie myślę, bo to nie podlega dyskusji. Czytelników Murakamiego nie trzeba namawiać do przeczytania tej pozycji, bo jest to nasz obowiązek. Inni, którzy ją ominą niech żałują.