Coraz większy mrok recenzja

Jakiś czas temu przeczytałam jedna po drugiej dwie mroczniejsze książki Collen Hoover, jedną już zrecenzowałam , była dobra, nie miałam większych zastrzeżeń co do niej, teraz czas przyszedł bym coś napisała o jej drugiej , naprawdę mrocznej odsłonie . „Coraz większy mrok” to thriller psychologiczny , całkiem inny gatunek książki , od reszty powieści Hoover. Ostatnio zaczynam się przekonywać do tego gatunku i myślę , że to dzięki Hoover , bo muszę przyznać , że dawno nie czułam tak realnej grozy czytając książkę.

„Tam, dokąd zmierzamy, nie ma światełka w tunelu. To ostatnie ostrzeżenie.
Przed nami coraz większy mrok. „

Historia rozpoczyna się od chwili , gdy Lowen Ashleigh dostaje pracę. Ma dokończyć serię książek Verity Crawford , która po wypadku sama nie może jej dokończyć , ponieważ Verity nie chodzi i nie mówi .Nasza bohaterka bardzo potrzebuje tej pracy, ponieważ straciła matkę niedawno , co wiąże się z jej ogromnymi długami i brakiem miejsca , gdzie mogłaby zamieszkać. Lowen chce dobrze wywiązać się ze swojego zadania, dlatego przeprowadza się do domu Verity i jej męża Jeremiego, by w spokoju móc zaznajomić się notatkami autorki. W gabinecie, Lowen znajduje nigdy dotąd nie publikowane rozdziały książki Verity , z każdym przeczytanym rozdziałem , Lowen czuje się coraz mniej bezpiecznie w domu autorki . Każdy rozdział powoduje u Lowen dezorientacje i przerażenie. Nie może opanować przeczucia , które mówi jej , że w tym domu nic nie jest takie jak powinno .

„Czekał na chwilę, gdy spotka kogoś, przy kim to, co przeżył, wyda się mniej tragiczne. Tak właśnie bywa, gdy doświadczy się najgorszego. Szuka się tych.... tych, którym było gorzej... „

Collen Hoover jak zawsze potrafi nam przedstawić relacje między ludzkie od samej ich podszewki. Rozkłada je na czynniki pierwsze , przez co ukazuje nam wielowarstwowość postaci, ich historie i tajemnice. Autorka dała nam to do czego jesteśmy przyzwyczajeni, czyli namiętny romans. Fabuła jest utkana w bardzo misterny sposób, zadziwia nas i momentami doprowadza do ciarek na całym ciele. Strony przerzucałam jedna za drugą, nie mogłam się od tej książki oderwać . Po lekturze musiałam sobie przysiąść i przemyśleć wszystkie sprawy, do dzisiejszego dnia nie potrafię ogarnąć co było prawdą a co fikcją . Za to należą się największe pochwały autorce.

„Jestem nieśmiałą pisarką, która pokazuje zdjęcie swojej książki i mówi: "Całkiem niezła. W środku są słowa. Przeczytajcie, jeśli chcecie". „