Alicja i lustro zombi recenzja

„Alicja i Lustro Zombi” to druga część „Alicji w Krainie Zombi”. Od razu widać nawiązanie w tytule do „Alicji po drugiej stronie lustra”. W poprzedniej części narzekałam na brak powiązań z powieścią Lewisa Carrolla. Historia nastolatki walczącej z zombie niewiele miała wspólnego z przygodami w Krainie Czarów. W drugiej części jednak tych nawiązań jest więcej. Drobne elementy, które od razu nadają powieści lepszego klimatu.

Przejdźmy jednak do fabuły. W poprzednim tomie poznaliśmy Alicję, której ojciec był chory psychicznie. Widział potwory i zabraniał swoim córkom wychodzić po zmroku. Młodsza siostra bohaterki marzyła o występnie na scenie, więc Alicja postanowiła zrobić wszystko, by spełnić to pragnienie. Udało jej się nakłonić całą rodzinę na wyjazd z domu i wieczorny powrót. Niestety wszyscy prócz niej giną w wypadku samochodowym, a sama Alicja dostrzega brutalną rzeczywistość.

Zombie istnieją. Ale nie są takie jak w znanych filmach. Mają postać duchową i nie każdy może je zobaczyć. Ci, którzy to potrafią, postanawiają walczyć z potworami. Aby to zrobić, również muszą przyjąć formę duchową, więc opuszczają swoje ciało. Motyw bardzo ciekawy, choć niestety, co już zauważyłam w pierwszej części w wielu momentach nie do końca dopracowany.

Alicja ma lepsze zdolności niż inni łowcy, musi jednak je odkryć i nad nimi zapanować. Wszystkiego stopniowo się uczy. Wszytko jednak się komplikuje gdy zostaje ugryziona, a w jej ciało wkrada się toksyna, na którą nie działa antidotum. Od tej chwili każde spojrzenie w lustro przypomina jej, że ma dwie osobowości.

Sama akcja nawet mnie wciągnęła, ale niestety ponownie muszę się do czegoś przyczepić. Cała seria jest głównie szkolną młodzieżówką i trochę oklepanym romansem. Umięśniony przystojniak i irytująca bohaterka niestety w takich seriach zwykle odgrywają główną rolę.

W słodkim romantycznym raju zaczynają się problemy. Pojawia się inny chłopak i inna dziewczyna, wizje przyszłości, które budzą w bohaterach wątpliwości. Niestety może jestem już za stara na tego typu fabułę, albo już za dużo podobnych książek przeczytałam i wątek miłosny w tej części denerwował mnie jeszcze bardziej niż w poprzedniej.

Za to na plus oceniam postacie drugoplanowe. Koleżanka Alicji Kat jest świetną charakterystyczną postacią, i czasem boli mnie, że to nie ona odgrywa główną rolę. Interesujący jest również motyw organizacji Animy, która wykorzystuje zombi do własnych celów. Zostały jeszcze dwie części i pewnie po nie sięgnę, licząc na to, że świat stworzony przez autorkę zostanie lepiej wyjaśniony.