OPOWIEŚCI GROZY WUJA MORTIMERA recenzja

Wspaniale klimatyczne, wywołujące dreszcze, przypominające opowiadania Edgara Poe, tylko w wersji dla starszych dzieci, a nie dla dorosłych (zależy kto na ile lat się czuje, czyż nie?). Zachwyciła mnie potęga wyobraźni autora - każda opowieść jest niepowtarzalna, oryginalna i obłędnie wciągająca. Mroczne, niektóre gotyckie, inne trochę ludowe opowiadania przenoszą czytelnika w świat najlepszej miary thrillerów, aż szkoda, że są takie krótkie. Nie polecałabym ich dziesięciolatkom, bo trochę tu śmierci i sporo smutku, potrzebny jest do tego już wyrobiony w miarę umysł, powiedzmy, piętnastoletni.

Czasem zastanawia mnie to, dlaczego tak lubię thrillery, mroczne klimaty, nocne zjawy, upiory drzemiące w drzewach, duchy straszące w starych domach. Ciężko mi odpowiedzieć na to pytanie. Może tak: niektórzy lubią uciekać od rzeczywistego świata w romanse, inni w pozycje naukowe, ja doskonałą odskocznię od codziennych problemów znalazłam w książkach historycznych, biografiach i powieściach grozy. Te pierwsze zaspokajają mój głód wiedzy na temat przeszłości, pozawalają przenieść się w czasie i szukać tam tego, czego nie ma dzisiaj. Czytając powieści grozy i fantastykę daję upust mojemu pragnieniu niezwykłości, chęci dotknięcia tego, co nadprzyrodzone, niedotykalne, magiczne. Bardzo przemawiają do mnie wierzenia i podania ludowe, a "Opowieści grozy wuja Mortimera" mają w sobie wiele z takich właśnie wierzeń.

Kocham mój świat pełen nie tylko dobrych elfów i potężnych czarodziejów, ale także złych duchów i upiorów. Jest czymś, co wyróżnia moje postrzeganie świata, co daje mi radość każdego dnia, bo sprawia, że czuję się kimś wyjątkowym:)

http://zielonowglowie.blogspot.com/search/label/Przeczytane