Płonące dziewczyny recenzja

"Płonące dziewczyny" to najnowszy thriller od brytyjskiej autorki, C.J. Tudor.

Pastorka Jack Brooks obejmuje parafię po zmarłym poprzedniku. Wraz z córka zmuszona jest do przeprowadzki do niewielkiej angielskiej wioski w Chapel Croft. Od przyjazdu kobiet zaczynają dziać się podejrzane rzeczy, a na dodatek ktoś zostawia Jack karton, w którym znajduje zestaw do egzorcyzmów, ale to nie koniec rewelacji. Brooks dowiaduje się, że przed laty zaginęły tu dwie młode dziewczyny, a wiele mieszkańców nadal uważa, że nastolatki po prostu uciekły z domu. Jednak Brooks z każdym kolejnym dniem utwierdza się jak bardzo wszyscy się mylą. Duchy Chapel Croft nie mogą znaleźć spokoju, o czym wkrótce się dowiemy...

"Płonące dziewczyny" to kolejna mroczna historia, która wyszła spod pióra autorki, w której możemy wyczuć elementy grozy. Tym razem z racji, że główna bohaterka jest pastorką mamy dużo odniesień do wiary. Jack Brooks otwarcie mówi, jaki ma stosunek do Boga. Nie jest głupio zapatrzona w wiarę i ma swoje zdanie, na niektóre tematy. "Stary Testament to bzdury. Jest pełen mizoginii, przemocy i sprzeczności. Jezus głosił miłość. Miłość jest najważniejsza." W końcu miłość jest wartością nadającą sens ludzkiemu życiu i tego trzyma się nasza bohaterką podejmując życiowe decyzje. Uważa wszyscy mamy zdolności do czynienia dobra i zła. Jednak u niektórych jedno przeważa nad drugim. Nikt nie podejrzewa, że nawet ona ma swoją mroczną tajemnice, która prędzej, czy później i tak da o sobie znać... a raczej odnajdzie, bo przeszłość nieuchronnie ją dogania, bo w końcu w dla (chorej) miłości nie ma rzeczy niemożliwych. Jednak zanim to nastąpi będzie musiała zmierzyć z miejscową legendą o spalonych na stosie wieśniakach, którzy mogą mieć związek z wizjami, które zaczynają nachodzić ją i Flo. Moim zdaniem to najlepsza książka autorki, a czytałam je wszystkie - jakby ktoś miał jakiekolwiek wątpliwości. Samo zakończenie zaskakujące, jednak co bystrzejszy czytelnik mógł się domyślać co się święci, ale i tak uważam, że finał robił robotę. Ten wszechobecny niepokój panujący w książce ujął mnie najbardziej, bo rzadko który autor potrafi wywołać u mnie gęsią skórkę. Polecam