Słońce też jest gwiazdą recenzja

Czytałam debiutancką książkę autorki, „Ponad wszystko” i zachwyciła mnie ona do tego stopnia, bym sięgnęła po kolejną pozycję, czyli „Słońce też jest gwiazdą”, która już doczekała się ekranizacji.

Krótko o treści – Natasha pochodzi z Jamajki, ale od ósmego roku życia nielegalnie mieszka w Nowym Jorku. Gdy służby dowiadują się o pobycie jej rodziny, wydają nakaz deportacji, z którym dziewczyna nie chce się pogodzić. Całe jej życie toczy się w Nowym Jorku - mieście, które pokochała. W przededniu powrotu na Jamajkę Natasha spotyka Daniela, który postanowił powierzyć swój dzień Bogu/ przeznaczeniu/przypadkowi, a ta decyzja doprowadziła go do niej.

Akcja powieści rozgrywa się w ciągu jednego dnia - w co aż ciężko uwierzyć po przeczytaniu – i jest przeplatana licznymi opowieściami uzupełniającymi naszą wiedzę o fabule. Książka jest precyzyjnie przemyślana i dopracowana, a wszystkie sploty akcji bezbłędne. Autorka przekazuje za pomocą słów szerokie spectrum bohaterów (głównych i epizodycznych), ich historii (przeszłych i przyszłych), a także pojęć kulturowych bądź naukowych, z którymi prawdopodobnie większość czytelników się nie spotkała. Jest więc to książka wtłaczająca sporą porcję wiedzy do naszej głowy, ale też poruszająca, wzruszająca i zmuszająca do chwili refleksji nad losem bohaterów. Pod wpływem tych przemyśleń pojawia się w naszej głowie pytanie, co my zrobilibyśmy w takiej sytuacji. Odpowiedź nie jest łatwa, bo nie żyjemy w ich rzeczywistości, nie jesteśmy nimi, choć próbujemy się utożsamić. Początkowo sądziłam, że przypominam bardziej Daniela, ale z upływem rozdziałów znalazłam wiele wspólnego z Tashą. Swoją drogą, ta dwójka jest tak krańcowo różna, jak dwie całkiem inne planety; ale najwyraźniej kręcą się wokół tego samego słońca, bo tworzą świetny układ. Natasha jest realistką, wierzy w naukę, matematyczne równania i bywa cyniczna, natomiast Daniel jest poetycką postacią, żyjącą w świecie pełnym duchowości, magii, zrządzeń losu, romantyzmu. Ich relacja, wszystko co razem przeżyli, wydawało się trwać wiecznie, ale w miłości wieczność to za mało. Podoba mi się sposób, w jaki Natasha podsumowała ich niezwykłą podróż : „Próbujemy upchnąć całe życie w jeden dzień” .

Nie mogę napisać, że jest to lekka lektura, bo porusza dość poważne tematy – takie jak deportacja, trudne relacje rodzinne, niespełnione marzenia - ale nie brak w niej chwil beztroski, przekomarzania między bohaterami, szczęśliwych chwil. Jak można się domyślić dyskusje między realistką a marzycielem są niezwykle ciekawe i pokazują nam dwie perspektywy. Bardzo pozytywnie odbieram tę książkę i uważam, że była warta przeczytania. Szczególnie spodobało mi się zakończenie, tak nieoczywiste, przepełniające nadzieją, ukazujące wartość drobnych gestów i siłę przeznaczenia.