Motyl i skrzypce recenzja

„ Pomyślała, że posiadanie czegoś wartościowego w tym pełnym zamętu świecie samo w sobie stanowi przejaw piękna, świadczy o duchowym wyzwoleniu, którego nie da się stłamsić. Więźniowie, którzy malowali obrazy, pisali poezję, czy grali w orkiestrze, nie pozwalali swoim duszom umrzeć. I dlatego właśnie czuli potrzebę tworzenia.” (str.318)

Jest to historia młodej dziewczyny Adele, córki generała oddanego Trzeciej Rzeszy i słynnej pianistki. Sama była utalentowaną skrzypaczką, ulubienicą austriackich salonów, którą czekała świetlana przyszłość. Była zakochana w wiolonczeliście, jednak związek ten nie był akceptowany przez rodziców i musiał pozostać w tajemnicy ze względu na pochodzenie i działalność wybranka. Widząc ile jest wokół cierpienia i jak traktowani są Żydzi, zdecydowała pomóc i uratować żydowską rodzinę.

Za akcję ratowania Żydów decyzją ojca została skazana na 8 tygodni ciężkich robót w niemieckim obozie pracy. Zamiast tego trafiła do Auschwitz- Birkenau. Transport w bydlęcych wagonach bez jedzenia i picia i przybycie na miejsce zaszokowało ją i przeraziło. Nie znała tej strony życia. Wychowana na salonach, w dobrobycie nie mogła wiedziała, że istnieje piekło na ziemi. Widząc selekcję przybyłych, rozpacz, żal, łzy i jak traktowani są więźniowie, nie mogła w to wszystko uwierzyć.

Jedynym plusem było to, że pozwolono zatrzymać jej skrzypce, jedyny jej łącznik z przeszłością. Szybko też zrozumiała, że jej talent muzyczny ocalił jej życie i przydzielając ją do obozowej orkiestry. Bardzo pomogła jej towarzyszka z pryczy, którą dzieliły. Wspierała ją duchowo i fizycznie. Po jakimś czasie Adele zdała sobie sprawę jak była naiwna po przybyciu do obozu. Teraz robiła wszystko by przeżyć.

Orkiestra obozowa była traktowana trochę lepiej od pozostałych więźniarek. Musiały trzymać się razem, wspierać wzajemnie, choć lęk i strach towarzyszył im nieustannie. Adele miała wiele momentów zwątpienia. Chciała się podać i umrzeć bo świat się dla niej skończył. Jej marzenia zostały dawno pogrzebane. Nie widziała przyszłości dla siebie.

Drugi wątek toczy się współcześnie. Sera, właścicielka galerii sztuki poszukuje obrazu więźniarki, który zafascynował ją będąc dzieckiem. Odnajduje kopię obrazu, który należał do finansisty likwidującego majątek po dziadku. Udaje się więc do Kalifornii, gdzie poznaje ekscentryczną rodzinę i komplikacjach jakie ich spotkały. Powoli poznaje losy więźniarki z obozu, uwiecznionej na poszukiwanym obrazie.

Jak zawsze tematyka obozowa wzbudza wiele emocji. Rodzi się niedowierzanie, że ludzie ludziom zgotowali taki los. Ci co mieli więcej szczęścia i nie szli na dzień dobry do gazu musieli sobie jakoś radzić. Wiele zależało od samego człowieka, jego wiary w przeżycie, w Boga, wsparciu i pomocy innych ludzi.