Gliniany most recenzja

Dzięki wspomnieniom Matthew, narratora tej powieści, dowiadujemy się, że pięciu chłopców wychowuje się bez matki, która zmarła, a ojciec zniknął z ich życia już po jej śmierci. Matthew jest najstarszym z chłopców i nie przebierając w słowach, ojca nazywa „mordercą”. Nie wszyscy chłopcy jednak mają takie podejście do ojca. Niektórzy mimo wszystko go potrzebują. Są w stanie mu przebaczyć. Sieroce życie zahartowało chłopców. Byli zdani na siebie. Przyzwyczaili się oni, przyzwyczaiła sąsiadka i inni ludzie. Matthew w dosadnych określeniach przedstawia, z czym bracia musieli się z mierzyć po śmierci matki, której długa i wyniszczająca choroba, nieco ich uodporniła na trudy życia. Jednak inaczej stawić im czoło z kimś dorosłym, a inaczej samym, kilkunastoletnim chłopcom.
Ukazane zostało współdziałanie braci, pomaganie sobie, ale też konflikty rozwiązywane najczęściej za pomocą pięści. Różne temperamenty, różne zainteresowania i zdolności, fascynacje i predyspozycje.
Opowieść o chłopcach , ich ojcu i matce stała się tłem do opowieści o historii całej rodziny Dunbarów.
Jak to u Zusaka bywa, tło wypełnia mnóstwo dygresji. A to historia matki, Penelopy Lesciuszko, pochodzącej z peerelowskiej Polski, gdzie wychował ją ukochany ojciec i w czasie stanu wojennego, bez jej wiedzy wyekspediował za granicę, aby miała lepsze życie.

A to opowieść o ojcu, Michaelu Dunbarze, którego wychowała matka, a ten nie poradził sobie ze stratą żony, opuścił dzieci, które samotnie musiały się zmagać z trudnościami codziennego życia. A to historia wyścigów konnych towarzyszących ich życiu, od kiedy wprowadzili się do nowego domu. Pojawia się też opowieść o niezwykłej relacji Claya i Carey, budzącym się między nimi uczuciu.

Symboliczny gliniany most jest budowany przez ojca, który potrzebuje pomocy synów, aby zdołał go skończyć. Nienawiść do ojca, która u jednych była podsycana, u innych zbladła. Clay był gotowy podjąć z nim współdziałanie. Powoli i boleśnie odbudowywały się więzi rodzinne.

Niezwykle żywa, wielowątkowa i wielowarstwowa powieść, w której każdy znajdzie coś dla siebie. Opowieść Matthew stanowi potok myśli. Czujemy wszechobecny żar australijskich „lutowych upałów”. Wzruszyły mnie poetyckie wstawki narratora np. „jej uśmiech otworzył ulicę”.