Farma lalek recenzja

Pochłonąłem książkę Chmielarza w czasie długiej podróży pociągiem. Z reguły słucham kryminałów, ale w tym przypadku zrobiłem wyjątek, bo uważam autora za jedno z lepszych piór polskiego kryminału.

No i się nie zawiodłem, w tej książce komisarz Mortka, bohater Chmielarza, zostaje zesłany na prowincję, na mój Dolny Śląsk do małego miasteczka w Sudetach, w którym kiedyś była kopalnia uranu i fabryka dywanów. Kto zna Dolny Śląsk, wie o jakie miasto chodzi. Oczywiście, zamiast przekładania papierów w lokalnym komisariacie dostaje Mortka sprawę zaginięcie dziewczynki, a potem mamy podejrzenie o pedofilię, morderstwo, dzieje się.

Napisane to dobrze, wartko, w pewnym momencie nie mogłem się oderwać, że użyję wyświechtanego zwrotu. Z drugiej strony jest w książce parę bardzo ciekawych wątków społecznych: układy na prowincji, ksenofobia, trudne relacji z Romami, ale te tropy niestety są dosyć powierzchownie przedstawione.

Najbardziej szkoda potencjalnie frapującego wątku układów na prowincji gdzie sprawy są umarzane, winni paradują na wolności, a ofiary nie doznają zadośćuczynienia, Chmielarz go tylko sygnalizuje, ale nie pogłębia. Wątek romski jest trochę lepiej przedstawiony, ale też zostaje pewne uczucie niedosytu.

Dosyć ciekawie przedstawiona jest postać Mortki. To świetny glina, facet zatracający się w pracy, mający wybitnie nieciekawe życie rodzinne, mający problemy osobiste i trudności z kobietami. Bardzo mi przypomina innego bohatera cyklu kryminałów: Kurta Wallandera z książek Mankella. To świetna rekomendacja.

Narzuca się porównanie z niedawno czytanym ‘Ziarnem prawdy’ Miłoszewskiego, też dziejącym się na prowincji. No Miłoszewski jest lepszy, bardziej obyczajowo i społecznie pogłębiony. Wątki poboczne u niego są dużo lepiej napisane, na tle na przykład mało interesujących u Chmielarza wynurzeń komendanta Zajdy.

Powiecie, że się czepiam, i będziecie mieli rację, bo mamy do czynienia za naprawdę dobrym czytadłem, ale od Chmielarza moim zdaniem trzeba wymagać więcej. Ale co tam, jak mawiał klasyk: `niech rozkwita sto kwiatów’, niech nam się rozwija polski kryminał, czekamy na dalsze, lepsze pozycje pana Chmielarza!