Miasto słowa bożego recenzja

Z Mordimerem Madderdinem łączy mnie dosyć zażyła przyjaźń, trwająca nieprzerwanie od osiemnastu tomów. I jak to w dłuższym związku bywa są wzloty i upadki. Mam problem z prozą Jacka Piekary, bo chociaż wiem, czego się mogę spodziewać i wiem, na co będę utyskiwać, i tak jak ćma lecąca do świecy na zgubę, biorę się za lekturę. I sprawia mi to wielką przyjemność.

Zacznijmy od minusów. Książka jest przegadana. Mam wrażenie, że autor znacznie lepiej czuje się w formie opowiadania, czego dowiodły wcześniejsze tomy Cyklu Inkwizytorskiego, natomiast sztuczne rozdmuchiwanie historii na potrzeby powstania powieści jest dla mnie bezcelowe i szkodliwe.

Historia rozpoczyna się w pałacu Maurycego von Solheima (serdecznego przyjaciela Mordiego), gdzie nas sługa boży z wielkim upodobaniem oddaje się opilstwu i chędożeniu wysoko urodzonych panien, a wszystko to na chwałę boską. Opis tych miłosnych igraszek, przerywany opilstwem i obżarstwem oraz leczeniem syndromu dnia poprzedniego, poprzeplatany jest dialogami o niczym istotnym. I tak mija pięć rozdziałów. 145 stron.

Kiedy już przebrniemy przez ten fragment fabuły, pojawi się właściwy wątek. Powraca stary dobry Mordi. Otóż ma on wyruszyć do słonecznej Italii, by odzyskać należące do rodziny Solenheima relikwie świętego Alodiusza - bohatera wojennego Mrocznych Wieków. I tu zaczyna się właściwa akcja!

Książka nabiera tempa. Dostajemy to, za co polubiłam ten cykl. Intrygujący wątek paranienormalny, podróże do nie-świata, nowe sojusze i starzy znajomi. Ironiczny, metodyczny i pragmatyczny Mordimer wkracza na ziemię nieznaną i znajduje się w samym centrum misternie plecionej intrygi. Inkwizytorzy nazywają Italię kotłem z wrzącą trucizną. Nie jest to porównanie bezzasadne. Nasz inkwizytor zmierzy się nie tylko z demonami, ale będzie ryzykował życie jako pionek rozgrywany na politycznej szachownicy spisków. Jak sobie poradzi? Przeczytajcie sami.

Reasumując nie jest to najmocniejsza część historii Madderina. Na pewno nie należy od niej zaczynać czytelniczej przygody z tym cyklem. Chociaż wydawca reklamuje powieść jako osobną część, bez znajomości wcześniejszych tomów pozbędziemy się przyjemności wyszukiwania nawiązań do fabuł innych książek. Na koniec chciałabym zwrócić uwagę na intertekstualność, czyli nawiązywanie w utworze do dzieł innych artystów (niekoniecznie tylko literackich). To przednia zabawa i intelektualna rozrywka wzbogacająca czytelniczą przygodę.
Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.